ΜΑΡΛΟ ΜΠΡΑΝΤΟ

Ένας μεγάλος ηθοποιός, μπορεί να πάρει μέρος σε πολλές ταινίες. Ιδίως όταν μιλάμε για την Αμερική που εκεί είναι η Μέκκα του Σινεμά. Και πιο συγκεκριμένα όταν ο ηθοποιός αυτός δεν είναι άλλος από τον Μάρλον Μπράντο.

Ο μοναδικός κινηματογραφικός ηθοποιός που καθιέρωσε ένα στυλ που προσπάθησε να βρει πολλούς μιμητές.

Ο Μάρλον Μπράντο που γύρισε περίπου 40 ταινίες, με κάποιες από αυτές να θεωρούνται εδώ και χρόνια κλασσικές, κατάφερε, ίσως όσο κανείς άλλος, να γράψει την δική του κινηματογραφική ιστορία.

Μια ιστορία που ξεκίνησε πολύ δυνατά για να συνεχιστεί πολύ δυνατότερα.

Στο Λεωφορείο ο πόθος και στον ρόλο που τον πήγε στα κινηματογραφικά ύψη, ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι κατάφερε να κερδίσει την κινηματογραφική αιωνιότητα.

Όταν ένας ηθοποιός καταφέρνει να γίνει αγαπητός με έναν, όχι και τόσο 'αγαπητό' ήρωα που υποδύεται, αυτά σημαίνει ότι έχει κάνει 'κτήμα' του τον ρόλο και έχει δουλέψει πολύ βαθιά σε αυτόν, φωτίζοντας όλες τις πτυχές του ρόλου που υποδύεται.

Το κίνητρο, για ποιον λόγο αυτός ο ήρωας είναι αρνητικός. Ο Μπράντο είχε υποδυθεί τον ήρωα αυτόν και στο θέατρο, τον είχε ενσαρκώσει και μάλιστα σε πολλές παραστάσεις, γεγονός που τον είχε κουράσει. Τότε ήταν που αναγκάστηκε- με την προτροπή φίλου, να πάει σε ψυχολόγο.

Μάλιστα επειδή οι χρονιές επαναλήψεις της παράστασης του δημιούργησαν την φθορά, για αυτό από κάποια στιγμή και μετά, άρχισε να αλλάζει τα λόγια του φέρνοντας πολλές φορές τους συναδέλφους του σε μια αμηχανία.

Στο σετ της ταινίας τον συναντάμε στις πιο πολλές σκηνές του, με την Βίβιαν Λι. Μετά την μοναδική Στάρλετ Ο' Χαρα, στην συγκλονιστική Μπλανς Ντυμπουά Ιστορίες πίσω από τις κάμερες, κάνουν λόγο για την διαφορά των χαρακτήρων τους και για την παρατήρηση της Λι για τους 'άκομψους' τρόπους του Μπράντο. Γεγονός είναι ότι η ταινία έμεινε στην ιστορία, η Βίβιαν Λι κατάφερε για άλλη μια φορά να συγκινήσει και ο Μπράντο να εκτοξευτεί στην κορυφή.

Μία κορυφή που θα κρατούσε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 αφού η δεκαετία που θα ακολουθούσε θα είχε πάρει την κατιούσα.

Το ταλέντο του έλαμπε αλλά η συμμετοχή του σε ταινίες για οικονομικούς λόγους τον έκανε να μην προσέχει τόσο πολύ τα σενάρια και κάποιους από τους συνεργάτες του.

Μετά το κλασσικό Λεωφορείο ο πόθος, ακολούθησε η ταινία αριστούργημα "Το λιμάνι της αγωνίας", μια ταινία που καταφέρνει να συγκινήσει και να κατατάξει τον Μπράντο ως τον κορυφαίο κινηματογραφικο ηθοποιό της Αμερικής.

Κατέθεσε ίσως την καλύτερη ερμηνεία όλης της πλούσιας καριέρας του.

Ήταν πια ο μεγαλύτερος άντρας κινηματογραφικός ηθοποιός που πέρασε από την Αμερική. Κι ήταν μόλις τριάντα χρόνων.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η δεκαετία του '60 είχε πολλές λάθος επιλογές.

Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να επανακάμψει ως Δον Κορλεόνε για να αλλάξει και πάλι την κινηματογραφική του μοίρα.

Παρά τις αντιδράσεις και τους δισταγμούς του studio που δεν τον ήθελαν για τον ρόλο αυτό, κατάφερε να κερδίσει τους επικριτές του και να μπει το όνομα του στην κορυφή της κινηματογραφικής βιομηχανίας- για άλλη μια φορά...και αυτή την φορά για πάντα.

Αμέσως μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα ενώ ίσως κάποιοι περίμεναν τον Μπράντο να αποτραβηχτεί για να απολαύσει την επιτυχία της ταινίας αλλά και την δική του σε προσωπικό επίπεδο, εντούτοις εκείνος ξεκίνησε γυρίσματα για μια άλλη ταινία, που και αυτή έμελλε να γνωρίσει την επιτυχία, το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι προκάλεσε πολλά σχόλια και θετικά και αρνητικά, ιδίως για τις προκλητικές σκηνές του. Μένει ακόμα μια μεγάλη ταινία για τον Μπράντο που δεν είναι άλλη, από το περίφημο Αποκάλυψη τώρα. Στον ρόλο του συνταγματάρχη Κούρτζ.

Από τις 'δεύτερες' ταινίες του Μπράντο που μπορεί να μην γνώρισαν την σύσσωμη αποδοχή του κοινού και των κριτικών, που να μην βρέθηκαν στην κορυφή του box office αλλά που παρουσίασαν ενδιαφέρον είναι η: Απαλούζα, το Κάψτε, η καταδίωξη, η νύχτα της επόμενης μέρας και το στρίψιμο της βίδας.

Ταινίες που στηρίχθηκαν πιο πολύ στο όνομα και στην υποκριτική δεινότητα του ίδιου του Μπράντο. Εκτός αυτού το όνομά του και μόνο ήταν αρκετό για να γεμίσει τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Μάνος Καραβασίλης