Χαμογέλασε κι έχωσε στο στόμα του ένα μπούτι από φραγκόκοτα. Με το άλλο του χέρι χάιδεψε τα μαλλιά της γυναίκας που καθόταν κουλουριασμένη στα πόδια του. Γυναικάρα η κουνιάδα του… Σύζυγος του αδερφού του και μητέρα της ανιψιάς του, της μικρής Σαλώμης.
Που να ήταν άραγε αυτό το νυμφίδιο, με τα ζουμερά χείλη και το φιδίσιο κορμί που μόλις άνθιζε;
Ήταν τα γενέθλιά του, αυτού του Βασιλιά της Γαλιλαίας και της Περαίας, του Ηρώδη Αντίπα, Τετράρχη και μεγάλο και τρανό πιόνι των Ρωμαίων και της Αυτοκρατορίας τους. Πολλοί κι εκλεκτοί οι καλεσμένοι. Το κρασί έρεε άφθονο, τα φαγητά, κυνήγι, φρούτα, γλυκά, τεράστια ψάρια και πολύ θέαμα. Γελωτοποιοί, τραγουδοποιοί, χορευτές και οργανοπαίχτες, άγρια ζώα με θηριοδαμαστές... Καλεσμένη όλη η υψηλή κοινωνία στο παλάτι… Ρωμαίοι τοποτηρητές με την κουστωδία τους, Αρχιερείς με τους σφογγοκωλάριούς τους και ανώτεροι των Τελωνών και φοροεισπρακτόρων. Η ίδια γάγγραινα χιλιάδες χρόνια τώρα. Γκαλά και επίσημα γεύματα για την εξουσία και τους στυλοβάτες της και εξαθλίωση για τον λαό.
Τα τύμπανα άρχισαν να αλαλάζουν, οι χορδές να παίρνουν φωτιά, οι σάλπιγγες να ξεσηκώνουν με το κέρας, τα κύμβαλα οι άρπες και τα σείστρα να σείουν το τεράστιο δώμα και να εμφανίζεται αυτή... Το νυμφίδιο, το αντικείμενο του πόθου κάθε αρσενικού, ακόμα κι αυτού που τα έχει όλα, ακόμα και την γυναίκα του αδερφού του.
Χόρεψε τον χορό των επτά πέπλων, και τα μάτια της τα φλογισμένα δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο να είναι καρφωμένα στην χρυσοστόλιστη φιγούρα του μεσήλικα θείου της. Έσκυβε προκλητικά μπροστά του και οι ρώγες της αχνοφαίνονταν μέσα από το αραχνοΰφαντο μετάξι. Όταν του πέταξε στο πρόσωπο και το τελευταίο πέπλο ο γερο-πόρνος δεν άντεξε, σηκώθηκε κι άρχισε να προτείνει τας χείρας του και να αλαλάζει δίνοντας το σύνθημα και στους άλλους να ποιήσουν ομοίως. Γονάτισε μπροστά της και της ανακοίνωσε πως, για την χαρά που του προσέφερε, θα πραγματοποιήσει κάθε της ευχή, μέχρι και το μισό του Βασίλειο ήταν διατεθειμένος να σπαταλήσει για να την ικανοποιήσει. Αυτή ρώτησε την μαιτρέσα της, μέντορα και τσατσά της, τι να ζητήσει άραγε;
Την Κεφαλή Του Ιωάννη επί πίνακι… Ήταν η απαίτηση...
Το κεφάλι αυτού του τρελού, που ασκήτευε τρώγοντας ακρίδες και μέλι, φορούσε τρίχινο χιτώνα από καμήλα και μιλούσε για την μετάνοια και την έλευση ενός "Βασιλιά".
Αυτού που τόλμησε να αψηφήσει την δύναμη και την εξουσία κοτζάμ Ηρώδη και τον έλεγχε για την πορνεία του με την κουνιάδα του. Αυτού του λαοπλάνου, που όπου βρισκόταν πλήθος ανθρώπων τον ακολουθούσε και που τον λάτρευαν ως "Προφήτη".
Δεν μπορούσε να κάνει πίσω ο Ηγεμόνας, προτιμούσε να χάσει ένα χέρι παρά να φανεί ότι φοβάται έναν "ξυπόλητο".
Ήταν και τα λάγνα ματάκια και η υπόσχεση… Είχε κρεμαστεί και τόσο λάγνα πάνω του η "μαμά" Ηρωδιάδα… Το ζητούσε τόσο ναζιάρικα η κόρη Σαλώμη…
"Φέρτε μου το κεφάλι του σε πιάτο", έδωσε την εντολή.
Κάποιοι προσπάθησαν να τον προειδοποιήσουν, μια αναταραχή έγινε, αλλά η εντολή είχε δοθεί.
Ο Δήμιος έκανε αυτό που είχε επιλέξει να κάνει για βιοπορισμό, πειθήνιο όργανο της εξουσίας, να εκτελεί διαταγές δηλαδή, σε λίγα λεπτά η κεφαλή είχε αποτομηθεί από το σώμα.
Σε λίγα λεπτά, το "δώρο", ένα κομμένο και ματωμένο κεφάλι δόθηκε στο μικρό νυμφίδιο, αμοιβή της σαγήνης της…
Σε όλους τους Αγίους της Χριστιανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τιμούμε τον θάνατο τους, είτε είναι μαρτυρικός, είτε είναι ειρηνικός και οσιακός. Την κοίμηση, όπως λέμε.
Γενέθλιο γιορτάζουν μόνο τρείς. Ο Χριστός μας, η Παναγία μας, και ο Αη-Γιάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής.
Και για την Ιστορία:
Μετά την σφαγή του Ιωάννη, μετά την Σταύρωση του Ιησού και με τον λαό σε αναταραχή, ο αδελφός της Ηρωδιάδας, Ηρώδης Αγρίππας Α΄, με ενέργειές του ξεσήκωσε τον ιουδαϊκό λαό κατά του Ηρώδη Αντίπατρου, κατηγορώντας τον ως συνωμότη κατά της Ρώμης.
Αυτό είχε ως συνέπεια ο ρωμαϊκός στρατός να συλλάβει τον Ηρώδη Αντίπατρο και με διαταγή του Αυτοκράτορα Καλιγούλα να εξοριστεί στο Λούγδουνο (Λυών) μαζί με την Σαλώμη.
Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε ψυχρά κι αναίσθητα την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι, ήτανε πολύ χειρότερη.
Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας.
Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου.
Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι.
Και να πώς:
Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά.
Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της.
Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί.
Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού.
Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό!
Το κεφάλι της προσφέρθηκε "επί πίνακιον πάγου" στον Μέγα Κριτή.
Comments