Απ' όλες τις αντωνυμίες, αυτή που πιότερο με δυσκόλεψε είναι το "εμείς".
Το "εγώ" σταματά εκεί που φτάνουνε τα πόδια μου στον διασκελισμό τους, το "εσύ", ένα βέλος που σημαδεύει εκτός μου, αλλά το "εμείς"; Ποια η αρχή του; Ποιο το τέλος; Πώς είμαι εγώ μέσα σ' αυτό; Πώς με ορίζει η κεντρομόλος δύναμη του; Ποιος είναι ο άλλος και η παντοδύναμη γητειά του;
Το "εμείς" είναι ένα πλάσμα εύθραυστο, μαλακό κι ευάλωτο σαν ένα άγριο ανυπότακτο ζώο που γδύθηκε το δέρμα του, έβγαλε τα νύχια και τα δόντια του και πήγε εξημερωμένο σε μια ξενιτιά να την κάνει πατρίδα του. Αυτό είναι το "εμείς": μια ξενιτιά του εαυτού που θέλει να την κάνει πατρίδα. Μα πάντα θα 'ναι ξενιτιά και για λίγο μόνο πατρίδα.
Comments