Τα εισιτήρια είχαν κλείσει…
Χαμογέλασε, άναψε την μηχανή του αυτοκινήτου και πήρε τον γυρισμό για το σπίτι.
Έψαχνε στις αναμνήσεις του να δει πότε ήταν η τελευταία φορά που έκαναν διακοπές με τα παιδιά και την γυναίκα του σε κάποιο γιορτινό προορισμό.
Τίποτα δεν θυμόταν… Μόνο φαγητό και καλεσμένους στο σπίτι την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Δεν είχαν γιορτινές αναμνήσεις από ένα ταξίδι. Πόσο κρίμα…
Σκεφτόταν συνέχεια… Όσο εκείνος σκεφτόταν αυτά διαπίστωσε ότι έφτασε στο σπίτι.
Μπαίνει βιαστικά μέσα και τους βλέπει μαζεμένους στον καναπέ του σαλονιού.
Η γυναίκα του καθισμένη στη μέση και τα παιδιά να έχουν κάνει μαξιλάρι τα πόδια της μαμάς τους. Πόσο όμορφη εικόνα, σκέφτηκε. Αισθάνθηκε τυχερός και ευλογημένος για την ζωή του.
“Ποιός δεν πήρε αγκαλιά σήμερα;” τους ρώτησε.
“Ο μπαμπάς!” άρχισαν να φωνάζουν εκείνα.
“Νωρίς γύρισες! Δεν σε περίμενα πριν το βράδυ…” του είπε η γυναίκα του.
“Ξέρεις κάτι; Είπα να σας κάνω έκπληξη!” της είπε.
“Μου αρέσουν οι εκπλήξεις!” του απάντησε.
“Δεν είναι όμως η μοναδική! Έχω κι άλλη!” και συνεχίζει “Αποφάσισα να πάμε ένα ταξίδι. Συγγνώμη που δεν σε ρώτησα. Ήθελα να είναι έκπληξη, κάτι σαν δώρο από εμένα για εσάς!”
“Που θα πάμε μπαμπά;” τον ρώτησε η κόρη του.
“Κάπου πολύ ωραία. Θα σας αρέσει πολύ!” της αποκρίθηκε.
“Σε τρεις ώρες πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Πάμε να ετοιμαστούμε!” απευθύνθηκε σε όλους.
Μέσα στα γέλια και στην χαρά οι ώρες κύλησαν γρήγορα. Έφτασαν στο αεροδρόμιο και επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο. Όλοι ήταν χαρούμενοι και γελαστοί.
Τα παιδιά δεν χόρταιναν να κοιτάνε από το παράθυρο. Ήταν η ώρα του δειλινού και ο ουρανός ήταν βαμμένος με υπέροχα χρώματα σαν από παλέτα ζωγράφου. Όταν έφτασαν είχε πέσει η νύχτα και παντού στο έδαφος έβλεπες φώτα πολύχρωμα.
Αποβιβάστηκαν από το αεροπλάνο και πήραν ένα ταξί για να τους πάει στο κέντρο της πόλης στο ξενοδοχείο. Η πόλη ήταν στολισμένη με πολύχρωμες κατασκευές από φωτάκια σε κάθε λογής σχέδιο. Χριστουγεννιάτικα δέντρα παντού, όμορφα στολισμένα, άλλοτε μικρότερα και άλλοτε πανύψηλα. Αφού άφησαν τις αποσκευές τους στα δωμάτια, βγήκαν να δουν την πόλη. Τους πήγε σε ένα μεγάλο θεματικό πάρκο που ήταν φτιαγμένο ειδικά για τις ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Η οικογένεια του ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη και όλοι είχαν ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη και τα μάτια τους ήταν φωτεινά. Τόσο λαμπερά που τα φώτα γύρω του φάνταζαν σαν σβησμένα. Τους είπε να βγάλουν μία φωτογραφία κάτω από ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και δίπλα στην φάτνη. Ήθελε να αιχμαλωτίσει τον χρόνο αυτή την στιγμή.
Να μην ξεχάσουν ποτέ…
Να θυμούνται για πάντα…
Να βλέπουν πως είναι όταν είναι όλοι μαζί…
“Μας έλειψες μπαμπά..” είπαν τα παιδιά με ένα στόμα!
“Θέλω να σας ορκιστώ κάτι…” τους είπε και συνέχισε “Συγγνώμη για τις φορές που γυρνούσα κουρασμένος και δεν καθόμουν πολύ μαζί σας. Από εδώ και μπρος αυτό θα αλλάξει! Θα προσπαθώ να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί!
Δεν θέλω να σας στερήσω και να στερηθώ το μαζί! Ζω για εσάς αλλά με εσάς!” και τους πήρε όλους μαζί μία μεγάλη αγκαλιά!
Στέλλα Παζάλου
Comentarios