Το πιο απλό γεγονός για μια ομπρέλα, είναι να βρέχεται για να προσφέρει καταφύγιο σε όποιον ή όποια την κρατά και βρίσκεται κάτω από το θόλο της.
Η ιστορία της ομπρέλας; Μιας ομπρέλας.
Ένας ιστός από μεταλλικά πλέγματα και αδιάβροχο ύφασμα, με ή χωρίς σχέδια ή λογότυπο.
-Όμορφη αυτή η ομπρέλα, είπε ένα μικρό κορίτσι στη μητέρα της, όταν την είδε’ μια όμορφη πορτοκαλί ομπρέλα.
Μαμά, πάρε μου αυτή την ομπρέλα, συνέχισε ζητώντας την απαιτητικά.
-Μα γιατί αυτήν;
-Να, γιατί μοιάζει με τον ήλιο! Απάντησε η μικρή και άφησε εμβρόντητη τη μητέρα της.
Έτσι λοιπόν, αποφάσισε και την αγόρασε. Η μικρή ήταν τόσο χαρούμενη.
Έλα, που ο Ήλιος ζήλεψε που εμφανίστηκε αντίζηλος στο χώρο και άρχισε να καίει τόσο δυνατά, που όλοι έβαλαν τα καλοκαιρινά τους και οι παραλίες γέμισαν από λουόμενους, που καίγονταν για μια βουτιά δροσιάς.
Το κοριτσάκι, συνέχισε να κρατά με ενθουσιασμό και αγάπη την ομπρέλα της. Ότι κι’ αν έκανε, όπου κι’ αν πήγαινε, ακόμα και την ώρα του φαγητού ,την είχε δίπλα της. Και την ώρα που έπεφτε για ύπνο, την ακουμπούσε δίπλα στο μαξιλάρι της.
Η Σελήνη, είδε την αγάπη της μικρής, έσκυψε γλυκά και μ’ ένα φιλί , άφησε το αποτύπωμά της στην άκρη του πορτοκαλί πανιού, ένα «λειψό φεγγάρι» επτά ημερών, για να έχει όλη την εβδομάδα το σημάδι της, εκεί.
Το παράξενο ήταν, ότι το πρωί το σημάδι εξαφανιζόταν και το βράδυ ξεκίναγε πάλι από την πρώτη μέρα του φεγγαριού, το δεύτερο βράδυ τη δεύτερη μέρα και συνέχιζε μέχρι να γίνει επτά ημερών και πάλι από την αρχή.
Ο Ήλιος, παρατήρησε αυτό το εκπληκτικό φαινόμενο και έχοντας ερωτευτεί τη Σελήνη, φρόντιζε τη μέρα να ασχολείται με τον κόσμο , ώστε εκείνη να ξεκουράζεται και το βράδυ της έδινε το κλειδί του Ουρανού, ώστε να έχει αυτή τον πρώτο λόγο.
Το κοριτσάκι αγαπούσε πολύ αυτή τη «μαγική» ομπρέλα, που της έδινε τόση χαρά και ευτυχία.
Στην ιστορία μας, όμως, υπήρχε και ο Άνεμος.
Κι’ αυτός ήταν ερωτευμένος με τη Σελήνη και γι’ αυτό, κάθε βράδυ, που αυτή κυριαρχούσε, της σφύριζε γλυκόλογα , φυσώντας τρυφερά στα φύλλα των δένδρων, στης θάλασσας τα κύματα και στ’ ανοιχτά παραθυρόφυλλα.
Ο Ήλιος, τη νύχτα κοιμόταν κι’ έτσι, ο κυνηγός της Σελήνης, συνέχιζε να την πολιορκεί.
Το πρωί, ξανά ο Ηγέτης Ήλιος, ξεπρόβαλλε και έδειχνε τα αισθήματά του.
Ο Άνεμος, ζήλεψε κι’ αυτός και μια μέρα, τράβηξε από το χέρι της μικρής την πορτοκαλί ομπρέλα. Αυτή, άρχισε να κλαίει και να παρακαλάει τον Ήλιο και το Φεγγάρι να την ξαναβρούνε.
Ο Άνεμος, που ένιωσε ντροπή γι’ αυτό που έκανε, κατάλαβε το λάθος του, κόπασε και φυσώντας προς την αντίθετη φορά, της εμφάνισε την αγαπημένη της ομπρέλα.
Η μικρή, χάρηκε πολύ και μέσα στη χαρά της, είπε: «Ο Ήλιος ειν’ η ομπρέλα μου, με σήμα το Φεγγάρι, μα κι’ ο Άνεμος με αγαπά, κανείς δεν θα την πάρει!».
…και συνέχισε να μεγαλώνει με την αγαπημένη της ομπρέλα, τη γεμάτη….ήλιο!
Κ.Γ.ΚΑΡΑΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Από τη Συλλογή «Κρυφές Ιστορίες»
Comments