Είναι σκληρή του ανθρώπου η ζωή,
για αυτό τη σύναψη σχέσεων με άλλους επιδιώκει.
Δεν μπορεί να ζήσει μόνος, είναι καταδικασμένος να συμβιώνει.
Παρότι η ίδια του η ύπαρξη είναι μοναχική.
Έρχεται μόνος, πορεύεται υπαρξιακά μόνος και το πέρασμα
στο θάνατο το βιώνει απόλυτα μόνος.
Και ας είχε οικογένεια, φίλους, εραστές, συντρόφους.
Στο θάνατο είναι πάντα μόνος.
Αλλά δεν μπορεί να ζήσει μόνος- έχει ανάγκη το γέλιο,
τη συνύπαρξη, το χάδι, τη στοργή, την τρυφερότητα.
Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που αποφασίζουν
μόνοι τους να ζήσουν, πληγωμένοι ή όχι, παίρνουν απόφαση
τη ζωή να την περνάνε μόνοι.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μοναχικοί.
Μοναξιά – μοναχικότης, δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι εξαναγκασμός, ο άλλος επιλογή.
コメント