Μυσταγωγία

Κοιτάζοντας τον Αυγουστιάτικο νυχτερινό ουρανό, μέσα στη νύχτα των

αστερισμών με μάτια ανοιχτά και με ψυχή καθάρια μπορεί κανείς να ανιχνεύσει

την παρουσία και τα ίχνη του Δημιουργού…

Είναι μια στιγμή απλή

χωρίς καμία αναζήτηση

όπου η γαλήνη ανατέλλει

σαν φεγγάρι σε ήρεμη θάλασσα.

Εκστατικός μπροστά στο μυστήριο δέος,

όλα τα στοιχεία της φύσης του γήινου σύμπαντος, ακροβατώντας κάτω από τη

φεγγαράδα, συνωμοτούν και με παρασύρουν σε μια παράσταση μυσταγωγική,

αισθήσεων και παραισθήσεων.

Κι εκεί, στο βάθος του είναι

βρίσκεις το δικό σου φως

που λαμπυρίζει αιώνια

φέρνοντας ειρήνη και φως.

Μία μυστήρια μέθεξις – απότομα, σύγκορμα

με διαπερνά, σα να ‘χω πιει μια κανάτα Μεσογειακό, αυθεντικό κρασί με

φυσαλίδες δροσερές γύρω από το χείλος και μαντεύω κάθε γλύκα που η εποχή

χαρίζει, μεσ' στη μυρωμένη σκοτεινιά…Στα δέντρα, στο χορτάρι, στο ταπεινό

θυμάρι, στην αγριοτριανταφυλλιά…

Ταραγμένες σκέψεις λησμονιούνται

στο κύμα της ανάσας.

Εκεί που η ψυχή γαληνεύει

και ο χρόνος σταματά.

Τ ‘αστέρια στήσανε χορό κι αστράφτουν οι Περσίδες, σαν φωτεινές Ελπίδες που

πετούν

και χάνονται με αόρατα φτερά.

Και η θολή μου σκέψη, γίνεται προσευχή που ταξιδεύει στο κελί κάθε

ανθρώπινης ψυχής που κατοικοεδρεύει το παράπονο και ο φόβος…

Στης σιωπής το απέραντο βάθος

στους ψιθύρους του νου

μια φλόγα ανάβει, ζεστή, απαλή

φέρνει αγάπη παντού.

Στη σιγαλιά της νύχτας, στην τρυφεράδα των στιγμών, εισέρχεται αγέρωχο και

το δροσερό Μαϊστράλι… Αραιώνει την ομίχλη αναδεύοντας δοξαστικά τα αρώματα

της νύχτας, μαζί με την αλμύρα και την ευωδία, από τα κρίνα τα λευκά

στις αμμοθίνες…

Μέσα σου ψάξε, μείνε εκεί,

βρες την ειρήνη, το φως.

Η γαλήνη είναι το μονοπάτι

που οδηγεί στο δικό σου εγώ.

Και των κυμάτων ο φλοίσβος στην φεγγαρόλουστη

αμμουδιά, ακούγεται ωσάν νανούρισμα της Μάνας σε μικρό αγγελούδι–μελωδικό,

αρμονικό τραγούδι που αγαλλιάζει την ψυχή σαν προσευχή–σαν ύμνος που

σβήνει ρυθμικά στα ξέφωτα του ονείρου και που με φέρνει πάλι, πίσω στον

εαυτό μου.

Αυτός που την ψυχή του ακούει

και την καρδιά του ακολουθεί

γνωρίζει πως η εσωτερική γαλήνη

είναι το πιο πολύτιμο φως που ανατέλλει.