Μέσα σε κήπους που χόρτασαν την παρουσία μου μεγάλωσα,
κι από τότε αγάπησα
το φως, τα χρώματα και το χρόνο.
Ατελής μέσα στην τόση ομορφιά
έπαιρνα κάθε μέρα ένα κομμάτι ουρανού
με το βλέμμα ,ώσπου όλος έγινε δικός μου.
Θρόισμα ζωής στα χρωματιστά πέταλα,
με λίγα απλά όνειρα έφτιαξα έναν παράδεισο.
Η λέξη ακούγεται μακρινή και βαριά,
όμως απλό πράγμα είναι ο παράδεισος,
λίγα πέταλα, απρόσκλητα λουλούδια, φθαρμένα φύλλα,
και φιλόξενα δέντρα που πάνω τους περνάει ο χρόνος
και σβήνει η μέρα.
Κι από κει τα βράδια, χωρίς ίχνος μοναξιάς,
οι φωτισμένες πολιτείες τ ουρανού
αθώωναν όλες τις αμαρτίες του κόσμου.
Οι κήποι έχουν το άρωμα των παραμυθιών,
διδάσκουν σιωπή κι η σκέψη κυλάει σαν
το τρεχούμενο νερό που ξεδιψάνε.
Κλείνοντας τα μάτια ,μάζευα ήλιο,
έτσι για να 'χω να θυμάμαι στην ξηρασία
των απουσιών ,να καθυστερώ την αυταπάτη
που πάντα βιαστική με τραβούσε
στην άσχημη αλήθεια.
Η ψυχή ταξιδεύει σε κήπους που ανθίζουνε
θαύματα και στους προσκυνητές της Άνοιξης,
εκεί συναντά τον παράδεισο.
(Ν.Φ)
Comments