Τις νύχτες της απόλυτης σιωπής,
να με θυμάσαι
Τις μέρες που τα σύννεφα θαρρείς πως ξεθωριάζουν, σαν τις σταγόνες της βροχής, χάδι μες τα μαλλιά σου,
Να με θυμάσαι,
όταν ανοίγει ο ουρανός και λάμπει ολόλαμπρα το φως,
όπως με κράταγες σφικτά στην αγκαλιά σου.
Τις γκρίζες μέρες που αρνείται ο ήλιος να φανεί, να με θυμάσαι.
Θα σε θυμάμαι,
Όταν η θάλασσα τα χνάρια μου θα σβήνει από την άμμο, εκεί που η αγάπη μας βάδιζε πληγωμένη, σαν της αλμύρας το φιλί που δεν ξεχνάς ποτέ σου.
Θα σε θυμάμαι,
όταν θα καίει η φωτιά στο αναμμένο τζάκι
Και όταν κοιτάω την κουρελού που μου’ φτιαξες με αγάπη.
Μαρία Μίτα Νικολάου
Λογοτέχνιδα
Υπέροχο