Μια νηνεμία απέραντη!
Ακόμα και η θάλασσα ζει την μπουνάτσα της και χαίρεται!
Έχει ξεχάσει τα μποφόρ που της ανέμιζαν το πάτο μερικές ώρες πριν.
Ένα λευκό πανί, από το μικρό σκάφος που ξεκουράζεται και αυτό λίγο πιο πέρα, επιπλέει σαν και αυτό να απολαμβάνει την στιγμή αυτή της απόλυτης απραξίας.
Λίγο πιο πέρα μια τελευταία ακτίνα του ηλίου διαπερνά την ηρεμία της θάλασσας και σκάει το φως της μέχρι τα έγκατα της.
Ένας ορίζοντας γεμάτος έναν κόκκινο ήλιο και ο αέρας απών!
Δυο παιδιά στην ακροθαλασσιά κοιτάνε το λευκό πανί που επιπλέει αλλά κάτι στην όψη της θάλασσας και του ηλίου τα αποτρέπει να βουτήξουν στα νερά της!
Είναι που είναι και η πιο όμορφη
ώρα του δειλινού, εκείνη η ήσυχη, που όταν υπάρχει αυτή η απέραντη νηνεμία της φύσης, που όταν όλα τα χρώματα του γαλάζιου ουρανού, παίρνουν τα χρώματα της φωτιάς και του μωβ.
Αυτή η υπέροχη ώρα που όλο το είναι ενός ρομαντικού ανθρώπου ευφραίνει το νου και την ψυχή, γεμίζει με χρώματα την ζωή του.
Αναζητεί όμως και μια θαλασσοταραχή να τον συνεπάρει,
να τον γεμίσει αγωνία και λαχτάρα και να ανεβάσει τους παλμούς του, αφού σαν την βλέπει γεμίζει ζωή, παίρνει δύναμη για τα επόμενα σκαλοπάτια που πρέπει να ανεβεί.
Και τον βλέπεις σιγά σιγά να χάνεται να πνίγεται με εκείνο το ολόγιομο κόκκινο χρώμα του, στο μαύρο σχεδόν που παίρνει η θάλασσα, έτοιμος να ξαναγεννηθεί κάπου αλλού δίνοντας φως και ευεξία σε άλλους τόπους, σε άλλους ανθρώπους.
Και αυτή, στη νηνεμία της, παλεύει τους δικούς της δαίμονες που έφυγε ξανά αφήνοντας την μόνη!
Και αναμοχλεύεται και αρχίζει ξανά το παιχνίδι της με τα κύματα, έτοιμη να κατασπαράζει το λευκό πανί που ηρεμούσε στα νερά της!
Τα δύο παιδιά γυρνάνε και φεύγουνε και λένε αύριο πάλι που θα’ ναι εδώ ο ήλιος να την ηρεμήσει.
Comments