ΝΤΑΝΙΕΛ (Μέρος 2ο)
Με τον καιρό, η μικρή πόλη του Ντανιέλ άρχισε να αλλάζει.
Οι νέες ιδέες που έφερε από τα ταξίδια του ενέπνευσαν τους χωρικούς.
Εισήγαγε τεχνικές καλλιέργειας που προστάτευαν τη γη από τις πλημμύρες, κατασκευές ανθεκτικές στις βροχοπτώσεις και μεθόδους αποθήκευσης νερού για τις περιόδους ξηρασίας.
Η κοινότητα δούλευε μαζί πιο ενωμένη από ποτέ, και η πρόοδος ήταν φανερή.
Μια μέρα, ενώ ο Ντανιέλ παρατηρούσε τα χωράφια του, είδε ένα μικρό αγόρι, τον Ματέο, να παίζει κοντά στον ποταμό.
Ο Ματέο ήταν ορφανός, και η κοινότητα τον φρόντιζε συλλογικά, αλλά συχνά περιπλανιόταν μόνος του.
Ο Ντανιέλ αποφάσισε να τον πάρει υπό την προστασία του.
Ο Ματέο, αν και μικρός, είχε τη δική του δύναμη και περιέργεια.
Ρωτούσε ασταμάτητα για τη φύση, τον ποταμό, τα δέντρα, ακόμα και για τα ταξίδια που είχε κάνει ο Ντανιέλ. Μαζί, ο Ντανιέλ και ο Ματέο έγιναν αχώριστοι.
Ο Ντανιέλ του δίδαξε πώς να καλλιεργεί τη γη, πώς να ακούει τον άνεμο και να διαβάζει τα σημάδια του καιρού, αλλά και να ονειρεύεται χωρίς να φοβάται.
Οι μέρες περνούσαν, και ο Ντανιέλ είδε στον Ματέο ένα κομμάτι του εαυτού του, τη λαχτάρα για μάθηση, την αγάπη για τη γη, αλλά και την επιθυμία να δει τον κόσμο. Αποφάσισε να τον προετοιμάσει για κάτι μεγαλύτερο.
Ένα βράδυ, καθώς οι δυο τους κάθονταν κάτω από τα αστέρια, ο Ντανιέλ μίλησε στον Ματέο για τα μέρη που είχε δει: τις χιονισμένες κορυφές των Άνδεων, τις πολύβουες πόλεις με τα φώτα που έμοιαζαν με αστερισμούς, και τις έρημες ακτές όπου ο ωκεανός έμοιαζε να απλώνεται ατελείωτος.
«Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος θησαυρούς, Ματέο,» είπε. «Αλλά ο μεγαλύτερος θησαυρός είναι να βρίσκεις πού ανήκεις.». Ο Ματέο τον κοίταξε με μάτια γεμάτα θαυμασμό. «Και εγώ, πού ανήκω;» ρώτησε.«Αυτό θα το βρεις μόνος σου,» απάντησε ο Ντανιέλ. «Αλλά όπου κι αν πας, μην ξεχνάς να επιστρέφεις.
Εδώ είναι οι ρίζες σου».
Τα χρόνια πέρασαν, και ο Ματέο μεγάλωσε.
Όπως και ο Ντανιέλ κάποτε, αποφάσισε να ταξιδέψει, να δει τον κόσμο, να μάθει. Ο Ντανιέλ τον αποχαιρέτησε με κι ο Ματέο του έδωσε την ίδια υπόσχεση, που είχε δώσει κι εκείνος στη δική του οικογένεια: «Θα επιστρέψω».
Ο Ντανιέλ, πλέον ηλικιωμένος, έβλεπε την κοινότητα να ευδοκιμεί, τους ανθρώπους να δουλεύουν μαζί και τα παιδιά να γελούν στα χωράφια. Η κληρονομιά του είχε ριζώσει βαθιά στη γη, όχι μόνο μέσα από τη δουλειά του, αλλά και μέσα από τις καρδιές των ανθρώπων.
Και όταν ο Ματέο επέστρεψε, χρόνια αργότερα, ο Ντανιέλ ήξερε ότι ο κύκλος είχε κλείσει.
Η γη, ο ποταμός, και η κοινότητα τους είχαν δέσει για πάντα.
Και ο Ματέο, με τη σειρά του, θα συνέχιζε το έργο που ξεκίνησε ο Ντανιέλ, κρατώντας ζωντανή την αγάπη για τη γη, τη δύναμη της κοινότητας και την ομορφιά του να μοιράζεσαι όσα μαθαίνεις.
Μαρία Καραθανάση
Φιλόλογος
Ποιήτρια
Comentarios