Νυχτερινή Καστοριά

Και είναι μια τέτοια ομορφιά,

ο ήλιος όταν γέρνει,

ροδίζουνε τα σύννεφα

Χρυσίζουν τα βουνά της.

Μοσχοβολιά βασιλικού,

ο άνεμος σου φέρνει

κι η κάθε λύπη χάνεται

σε φύσημα την παίρνει.

Αρχοντική μου Καστοριά,

σαν μάγισσα μαγεύεις.

Και πόθους και επιθυμιά

μες την καρδιά αναδεύεις.

Κι η Κουμπελίδικη ψηλά,

Βυζαντινή εκκλησία,

μέχρι και σήμερα σκορπά,

χαρίζει ευλογία.

Χαμογελά η Παναγιά,

που βλέπει τα παιδιά της.

Και νανουρίζει σιωπηλά

η λίμνη τα νερά της.

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη