Θαλασσινό αστέρι που μαστιγώνει καταιγίδες στο γέρικο κορμί
καρφωμένο σε λευκό μανδύα που αιμορραγεί εκκρεμότητες στη βροχή
κόντρα στον άνεμο κυματίζει καύτρα στην πληγή
και με βαπτίζει επαναστάτη της αθανασίας για να καλημερίσω την αυγή.
Πάνω στο κύμα με βρήκε το πρωί
που συνήθιζα να κλέβω το μέλι από το βάζο σαν παιδί
να καταριέμαι του Παντοκράτορα Ήλιου τη θαλπωρή
που έκαψε με αλμύρα του έρωτα το φιλί.
Με δύο κρύσταλλα χάραξα νου και γράμμα για προσευχή
στα δύο χέρια μου που σφιχτά αγκάλιασαν την ψυχή
να πολεμάω Ερινύες στο μονοπάτι δεύτερων εαυτών
για να ριζώσει ο ίσκιος της - ΥΠΟΜΟΝΗΣ –
στο ξέφωτο αμαρτωλών μυστικών.
Κάπου χάθηκα … αν το πω , δεν είναι ντροπή …
που σαν Οδυσσέας δε βρήκα τον γυρισμό για την Ιθάκη.
Μνηστήρες σαγήνευσε το ταξίδι μου και στεφανώθηκα τη διαδρομή
πνίγοντας ηλιοβασιλέματα στο πρώτο χάδι του μαγικού αυλού του Αποσπερίτη.
Άφησέ με ζωή …
Δε με κρατούν πια τα πόδια μου …
Ο πόνος τρεχαντήρι φωτεινό στη λιμνοθάλασσα αγγελικά πλασμένων ανατολών ψαρεύοντας με τα χρυσά του δίχτυα τον πηγαιμό σκοτωμένων δανεικών άστρων.
Με ένα μικρό φωσάκι που γλίστρησε κρυφά στης κάμαράς μου το παραθύρι
θα σβήσω με δάκρυα από φωτιά σε μια ζεστή γωνία του κρύου δωματίου μου
τις παρθενικές εντολές του πρώτου στρωμένου με ροδοπέταλα έντιμου βίου μου:
Γίνε δραπέτης του ονείρου και γητευτής της αγάπης στο ξέσπασμα του φεγγαριού.
Άννα Μπουροδήμου 🌹
Comments