Όταν η μέρα, στο τέλος της πλησιάζει.
Είναι αδύνατον, η εικόνα της να μην σ' εντυπωσιάζει.
Δες, ο ήλιος χάνεται, κοίτα πως μας χαιρετάει.
Θέλει να ξεκουραστεί, συντροφιά όλη μέρα μας κρατάει.
Τότε, το πως οι δρόμοι μας ενώθηκαν, θέλω να θυμάσαι.
Κράτησε τα όμορφα, ποτέ να μην λυπάσαι.
Έτσι είν' η ζωή, σαν τον ήλιο, φωτίζει και έπειτα χάνεται.
Η αγάπη όμως δεν του μοιάζει, γιατί και όταν φεύγει, μέσα σου την αισθάνεσαι.
Σαν να πέφτει σιγά σιγά, κρύβοντας το φώς.
Έτσι ν' αντιδράς, τόσο απαλά, όσο μεγάλος και αν είν' ο καημός.
Yorumlar