Οίκος...

Σήμερα δεν βαστάω άλλο.

Το σάρκιό μου παραπαίει ανάμεσα σε διαλυμένα κύτταρα,

κάτω από την υπόσχεση μιας βροχής.

Τα σύνεφφα με χωρίζουν από έναν θεό δίχως σώμα.

Δεν βαστώ άλλο.

Χώματα όργωσαν τα πάθη μου.

Πλανόδιος ήρθα, επαίτης έγινα, κρατώντας λέξεις που άλλοι κοίμησαν δίχως τύψεις.

Μα εγώ, από πάντα πλανόδιος!

Ή λθα, βρήκα τις λέξεις και θα απέλθω.

Γλυκά. Τρυφερά - Δίχως βοή.

Και ας μην έζησα ετσι.

Δεν περπατώ πλέον, α φηγούμαι τα βήματα..

Σπάζω σε κομμάτια όσα πένθησα.

Γεύτηκα τον τρόμο του πόνου που ξήλωνε την Αγία μου ηθική.

Κι ως τέτοιος, πάλι πλανόδιος καταλήγω.

Εμπορεύομαι τα σπλάχνα μου , για ν' αγοράζω λέξεις.

Και τις αγοράζω ακριβά...

Σήμερα από τα χθες αποφάσισα: δεν βαστώ άλλο.

Δεν βρήκα ποτέ λίγη λάσπη μου στο χορτάρι.

Ούτε μπόρεσα τον ήλιο να κρίνω.

Μα όταν σβήσει, θα λάβω κι εγώ μάρμαρα και ξεχασμένα δάκρυα.

Αν κάτι ζητώ, είναι δύο λέξεις.

Τις έχω αγοράσει: "Εδώ κοιμάται ο ποιητής."

Αν κάτι μου πρέπει, ένα μονάχα: Μην με ξυπνήσετε ποτέ.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης ✨