top of page

Οδός μοναξιάς


Οδός μοναξιάς... 

Ο καιρός αρχίζει να κρυώνει απότομα, καθώς έπεσε και το τελευταίο φύλλο ανεμελιάς.

Τα χρώματα της φύσης άλλαξαν ξαφνικά.

Άλλο ένα καλοκαίρι άφησε τη θέση του στο χειμώνα.

Η νύχτα σκεπάζει από νωρίς τα ρολόγια. Άλλοι απολαμβάνουν τους θερινούς έρωτες που βρέθηκαν στο διάβα τους και εγώ ψάχνω στις μέρες ονόματα να μοιάζουν στο δικό σου, ακροβατώντας σε γκρίζα φεγγάρια.

Αγάπες ήρθαν και πέρασαν μέσα στου χρόνου το χάδι, έγιναν ανάμνηση θολή οι στιγμές, σαν τα κύματα που ανακατεύουν την άμμο. 

Πόσα "σ' αγαπώ" ξεθώριασαν κάτω απ' του ήλιου τις αγκαλιές... Οι υποσχέσεις αχαρτογράφητες παρέμειναν και αυτές, όπως τα όνειρα που άφησα πίσω μου. 

Πήγε κιόλας εντεκάμισι. Νύχτωσε... Δεν με κρατάει άλλο το σπίτι, άψυχοι τοίχοι φυλακίζουν την καρδιά μου, την αιχμαλώτισαν. 

Η ανάσα μου σημάδια απόγνωσης στο τζάμι αφήνει.

Περπατώ έξω να νιώσω τον αέρα να κυλάει στις φλέβες μου. Ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου, η χαμηλή θερμοκρασία δηλώνει την παρουσία της. Απ' τη βιασύνη μου να ελευθερωθώ ξέχασα το σακάκι μου.

Μα... δεν γυρίζω πίσω να το πάρω! Θέλω να απομακρυνθώ όσο γίνεται από εκεί, κι ας κρυώνω.

Με τα χέρια στις τσέπες βαδίζω προς όποια κατεύθυνση βρω, χωρίς να ξέρω πού θέλω να φτάσω.

Δίχως προορισμό.

 Ερημιά επικρατεί στους δρόμους, που να είναι άραγε όλοι;

Μα πού αλλού... σπίτια τους, θα φοράνε το πιο ζεστό τους χαμόγελο και θα απολαμβάνουν την αγάπη και την θαλπωρή των ανθρώπων τους δημιουργώντας ευχάριστες αναμνήσεις.

 Θέλω να φωνάξω μέσα στην σιωπηλή πόλη "είμαι και εγώ εδώ, υπάρχω".

Μα η φωνή μου χάνεται στην δίνη της μοναξιάς μου, μόνο η ανάσα μου αναδύεται στον ορίζοντα. 

Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν τρεις το πρωί. Κάθισα να ξαποστάσω σε ένα παγκάκι. 

Κουράστηκε η ψυχή μου.

Παρατηρώ πάνω του τόσα σκαλισμένα αρχικά, αγκαλιασμένα μέσα σε καρδιές πάνω στις παλιές σανίδες του. Άραγε πόσοι έρωτες ξαπόστασαν σε αυτό, κοιτώντας το φεγγάρι και τα αστέρια;

 Θα είναι ακόμα μαζί; 

Μακάρι να είναι! 

Όσο χάνομαι σε αυτές τις σκέψεις, μία φωνή ακούγεται μες στη σιγαλιά της νύχτας.

 ''Συγνώμη, αγόρι μου, μήπως γνωρίζεις το όνομα της οδού που βρισκόμαστε;"

-Στην Οδό μοναξιάς, κύριε...



Comments


bottom of page