Οι κλώνοι της μοναξιάς...

Αφιερωμένο σ' εκείνες τις ματαιόπονες άνοιξες της ζωής που δεν ανθίζουν ποτέ...

Μια καλημέρα αγάπης σας εύχομαι και πάντα μια άνοιξη ανθηρή να ομορφαίνει το διάβα σας!!

Δυο κλώνοι μοναξιάς

Στο σταυροδρόμι των συναισθημάτων συναπαντηθήκαμε...

Έναν οντά αγάπης λαχταρήσαμε την ανέγερση,

με πόθους έγνοιας κι αφοσίωσης

και μιαν όαση πίστης για την άρδευσή της...

Θέσεις παράβασης προβλήθηκαν

με υψωμένες παρεμβολές ξένων φωνών,

τη συνεργεία αλλότριων συναισθημάτων,

ματαιώνοντας άρδην το όνειρο της ανέγερσης...

Ένα τέναγος αέναης αποκάρδιωσης κατέκλυσε

τoυς πόθους της αγάπης.

Απέλπιδες οι ελπίδες, άφτερα τα όνειρα , με μη προσδόκιμες προσδοκίες

στην άφορη στέππα μιας ουτοπίας

χρεοκόπησαν...

Τελικά, δυο αειθαλείς κλώνοι μοναξιάς

παραμείναμε

στον κορμό μιας παραπλάνησης,

δίχως προσμονή μιας άνοιξης...

Λιλή Βασιλάκη 🌺