Οι νέοι οι τολμηροί,οι παλαιοί...οι σοφοί.

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Οι καιροί αλλάζουν συνεχώς και οι απαιτήσεις της κοινωνίας μεταβάλλονται.

Η ασυμφωνία χαρακτήρων γίνεται συχνότερη και πιο έντονη.

Η αδυναμία της επικοινωνίας μεταξύ των νέων και της παλαιότερης γενιάς ακόμα μεγαλύτερη.

Οι απόψεις διίστανται αποτελώντας πρόβλημα σε σημαντικές αποφάσεις. Οι διαφωνίες τείνουν να πάρουν άσχημη τροπή σε μορφή αντιμαχίας. Οι νεότεροι κρίνουν τους παλαιότερους κι αντίστοιχα οι παλαιότεροι τους νεότερους.

Οι κατηγορίες αλληλοεκτοξεύονται σε μορφή πυραύλων.

Η νεότερη γενιά προσβάλλει ευθέως την παλαιότερη με λέξεις όπως πουριτανοί, εγωιστές, υποκριτές με απαρχαιωμένες απόψεις.

Οι ηλικιωμένοι αντιπαρέρχονται με φράσεις “είστε ανώριμοι”, ” είστε ασταθείς” και πολλά άλλα για τους νεότερους.

Φυσικά ο καθένας έχει τη δική του ψυχοσύνθεση, τη δική του νοοτροπία, τον δικό του τρόπο έκφρασης, τον δικό του τρόπο προσέγγισης.

Είναι απόλυτα λογική η διάσταση απόψεων και αντιλήψεων.

Χαρακτηριστικό της ψυχοσύνθεσης των νέων ανθρώπων είναι η άρνηση να αποδεχθούν το ήδη καθιερωμένο κατεστημένο.

Φυσικά η εκ των προτέρων άρνηση είναι λανθασμένη.

Στις απόψεις που αρνούνται να αποδεχθούν, ενδέχεται να υπάρχουν θεσμοί που κυριάρχησαν επί σειρά ετών με επιτυχία, θεσμοί όπως η οικογένεια, το σχολείο, μία σωστή δομημένη κοινωνία που ενδεχομένως να χρειάζεται ελάχιστες βελτιώσεις. 

Οι νέοι λοιπόν δυσκολεύονται στην προσαρμογή μην μπορώντας να υπακούσουν σε πιέσεις και συγκρούσεις.

Η έλλειψη συνεννόησης και επικοινωνίας οδηγεί ξεκάθαρα στον αρνητισμό και αποτελεί πληγή στον πολιτισμό.

Η ένωση των δύο γενεών, οι γνώσεις τους, οι σκέψεις τους, τα εγχειρήματά τους, δίνουν τη δυνατότητα στην κοινωνία για μεγαλύτερες τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις.

Μπορεί η νεολαία να ακούσει τις συμβουλές των προηγούμενων γενεών, χωρίς να εκθρονίσουν τους γηραιότερους.

Διώχνοντας τον ανταγωνισμό καταφέρνουμε το καλύτερο αύριο.

Ο εγωισμός και των δύο παραμένει αγκίδα στη σημερινή κοινωνία.

Στην εποχή που ζούμε, δεν θα έπρεπε να τίθενται διλήμματα με τις δύο λέξεις, νέοι ή παλαιοί.  

Όλοι έχουμε τις ίδιες ευθύνες, τις ίδιες υποχρεώσεις, την ίδια ελπίδα για ειρήνη και ομόνοια.

Το ομορφότερο δέσιμο θα ήταν η εμπειρία του ηλικιωμένου με την ορμή του νεότερου. Αλληλοκατηγορίες πρέπει να εκλείψουν.

Ο αρνητισμός από όπου κι αν προέρχεται ποτέ δεν εξυπηρέτησε ούτε ωφέλησε την κοινωνία.

Ο αρνητισμός έβλαψε τους λαούς και τις κοινωνίες κάτω απ’ το πρίσμα του εγωισμού και του απαράμιλλου ανταγωνισμού.

Η αποφασιστικότητα, η ετοιμότητα, το θάρρος και η αγωνιστικότητα, αφορούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως γενιάς.

Ο συνδυασμός και των δύο γενεών είναι η νίκη στο στίβο της ζωής.

Μια γιαγιά παρατημένη, στη πόρτα στέκεται γερμένη,

ποτίζει το βασιλικό.

Τρίτη φορά που σήμερα του ρίχνει

μπόλικο νερό.

Με βλέπει και χαμογελάει,

το πρόσωπό της φωτεινό,

τον καμαρώνει τον αγγίζει.

«Κοίτα» μου λέει, «διψάει κ αυτό».

«Μοσχοβολά» της απαντάω «μα το ποτίζετε πολύ».

Βλέμμα με πόνο, απελπισμένο ...

«δεν το θυμάμαι» μου απαντά...

«Κόρη μου να σου πω μπορώ;»

«Έχω άνοια τώρα και ξεχνώ...»

δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο της

το δρόμο γύρω μας κοίτα

«έχω και αμάξι μα δεν ξέρω που το 'χω αφήσει από καιρό...»

Πιάνω το χέρι της με αγάπη

«πάμε μια βόλτα ;»τη ρωτώ...

ευτυχισμένη με αγγίζει...να 'σαι καλά γλυκιά μου κόρη

Είμαι για χρόνια μοναχή...

σαν περπατάμε παρακάτω φωνάζει σαν μικρό παιδί

«να το τ’ αμάξι μου» μου λέει «στη τσέπη έχω τα κλειδιά...

μα σκοτεινιάζει η ψυχή μου

που δεν θυμάμαι τόσα πια».

«Μπείτε κυρά Αγάπη μέσα, θα πάμε βόλτα κοντινή…

θα έρχομαι να σας θυμίζω

πως έχετε κι εσείς ψυχή».

Μια κοινωνία όταν ξεχνάει πως δικαιούστε προσοχή

θα έρχεται πάντα μια "κόρη"

σπόρους να ρίχνει στην αυλή.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

συγγραφέας – αρθρογράφος