Ο πόλεμος, η αδικία
και τα φρικτά τα λάθη των μεγάλων,
ρίχνουν τον κόσμο το φτωχό σε τυραννία,
σε σπαραγμό ψυχής κι απελπισία...
Δεν τά 'ζησα εγώ!
Πονάς και κλαις
γιατί τους πριόνισαν τα φτερά και τους πληγώσαν
και τους επέταξαν ασήμαντους εδώ,
μαύρη η ζωή μέσα στο συνοικισμό...
Εκεί γεννήθηκα εγώ!
Με έμαθαν όμως ν' αγαπώ, να μη μισώ,
να συγχωρώ, να μη ξεχνώ, να προοδεύω,
και αν έχασαν κομμάτια γης κι αγαπημένους,
είχαν καρδιά με θησαυρούς κρυμμένους.
Μεγάλωνα εγώ!
Τα βήματα της γης τα μετρημένα
τα μάτια στρέψανε σε πέλαγα αφρισμένα
κυρίαρχοι της θάλασσας γενήκαν
και της πατρίδας τα δεινά
στα πέλαγά της πνίξαν.
Τα έζησα εγώ!
Άνδρα, αδέλφια, συγγενείς
ναύτες, καπετάνιοι και μηχανικοί
γυναίκες λιονταρίνες με πυγμή,
παλάτια γίναν οι συνοικισμοί!
Κι εγώ εκεί!
Νωρίς η αγάπη ήρθε στην καρδιά μου,
τρεις ήλιους, τρία φεγγάρια στην αγκαλιά μου,
τρία βλαστάρια που θα μεγαλώσουν,
και από τα κλωνάρια τους καρπούς θα δώσουν.
Ευτυχισμένη εγώ!
(1990)
Τα ποιήματά μου,
"Σαν τα κύματα''
Ασημίνα Ρήγα
Παρασκευή Πίττα
Comments