Οι φιγούρες

Σαν πέταλα

ρόδων αμάραντων

οι αταξίδευτες άκρες 

των δαχτύλων σου.

Ανεπούλωτες πληγές

οι διέσεις του κορμιού,

που ο ήχος τους ξοδεύτηκε 

δειλά στη σιωπή του.

Σαν βάθη άξενης θάλασσας

οι κόρες των ματιών σου

παραθυρόφυλλα

ολάνοιχτα των ταξιδιών

που δεν έγιναν στις

απέραντες θάλασσες

των αισθημάτων.

Σαν  μισάνοιχτες πόρτες

οι αγκαλιές που έμειναν 

κενές και μετέωρες

μέσα στις αέρινες 

πεταλούδες του χρόνου

που κυλά, καταπέλτης

ανελέητος ανάμεσα μας.

Σαν χορός που ξεκίνησε 

με πάθος μα  οι φιγούρες του

πάγωσαν σφιχταγκαλιασμένες

ακούγοντας τη μουσική

να παίζει αδιάκοπα

μήπως κι  αυτός …….

ο αμετανόητος χορός της ζωής… 

ξαναρχίσει 

Μαρία Καραθανάση