Όλες οι πληγές ουρλιάζουν σαν λύκοι...
Είναι κάτι νύχτες που φωνάζουν όλα σου τα αποστάγματα ψυχής και καρδιάς.
Θέλεις να μείνεις μόνος σου ακόμη και μέσα στους διαδρόμους του μυαλού σου.
Όλα βάφονται με αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου και ουρλιάζουν όλα σου τα συναισθήματα.
Ίσως να μην υπάρχει ιδιαίτερος λόγος και η αιτία να μην είναι οφθαλμοφανής.
Το μέσα σου αλυχτά και ντύνεται μέσα σε σκιές από αφέγγαρες βραδιές χωρίς αστέρια στον ουρανό.
Φοράει μαύρο μανδύα υφασμένο από το σκοτάδι της νύχτας.
Απαντήσεις που δεν δόθηκαν και ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν.
Εκείνες τις στιγμές που μοιάζουν να πνίγονται τα μέσα σου και να θέλουν να σπάσουν αυτά που θέλησες και δεν είχες.
Ώρες μικρές που δέσμιος και κρατούμενος νιώθεις, με χειροπέδες που φόρεσες μοναχός σου.
Υπάρχει άραγε σύγκριση για να μάθεις τι βιώνεις ή το ζεις χωρίς να το έχει ζήσει κάποιος άλλος.
Τότε που τα ουρλιαχτά αγγίζουν την παραφροσύνη και σε τραβούν βαθιά στην άβυσσο.
Φωνάζει, ουρλιάζει, η ψυχή σου μέχρι να κλείσει η φωνή της και να σε πάρει στο χάος.
Είναι κάτι νύχτες που φωνάζουν μοναξιά και γύρω πυκνό σκοτάδι.
Δεν ξεδιαλύνει τίποτε άλλο από την απόχρωση του μαύρου.
Πνιγμένα συναισθήματα και άψυχη ύλη που προσπαθεί να πάρει λίγη ζωή για να καταφέρει να ζήσει.
Κοφτές ανάσες ανάμεσα σε ουρλιαχτά και λυγμούς σαν να μην υπάρχει οξυγόνο και δεν μπορείς να αναπνεύσεις.
Πάνω σε ένα πάτωμα κρύο και σκληρό κείτεται η ψυχή μου.
Λερωμένη, πονεμένη και διχασμένη για αυτά που νιώθει.
Είναι κάτι νύχτες που ουρλιάζει η καρδιά και όλες οι πληγές ουρλιάζουν σαν λύκοι...
ΣΤΈΛΛΑ ΠΑΖΑΛΟΥ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Comentarios