Θάλασσα όσο σε κοιτώ...
τρέμει η ψυχή μου σαν φτερό
στη γκρίζα συννεφιά σου
τη μολυβένια ομορφιά σου.
Άτια αχαλίνωτα...
τα πάθη μου σιμά σου
καλπάζουνε...
φτεροκοπά η καρδιά μου
να πετάξει θέλει μακριά μου.
Απόψε το φεγγάρι
μες στη γκρίζα σκοτεινιά
δραπέτευσε κρυφά
χώθηκε...
στην αγκαλιά σου
γεύεται τον έρωτά σου...
τα τρελά τα χάδια σου...
παθιασμένο... ερωτευμένο
στην ηδονή σου μεθυσμένο.
Κι εγώ
ζηλεύω... πνίγομαι...
πονάω... αργοπεθαίνω...
για τα μάτια...
κείνα τα μελιά...
που χρόνια λαχταρώ και
βαριαναστενάζω...
Ωχ...
ζω... ένα μαρτύριο
όνειρο ανεκπλήρωτο.
Τ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Comments