Έχεις χαθεί απ' τον ορίζοντα της ψυχής μου...
Κι εγώ ναυαγός της αγάπης σ' αναζητώ στις θάλασσες
των αήττητων αισθήσεών μου και πλάνων παραισθήσεων...
Δεν διακρίνω ουτ' ένα συναίσθημα από εσένα πια..
Ποιο παλιρροϊκό κύμα αποξένωσης τα καταπόντισε
στα άπατα βάθη της λήθης;
Μια ξέρα, μοναχά, διακρίνω, εκεί που άλλοτε δέσποζε
αφέντρα η αγάπη...
Εκεί, που άλλοτε άνθιζαν περιβόλια συναισθημάτων και μοσχοβολούσε η οξύμωρη αγάπη σου!
Οξύμωρη!
Τι οξύμωρο σχήμα ένδυσης της αγάπης κι αυτό!
Αλλά , πώς μετατρέπεται σε ρακέντυτο ένδυμα
για ρακοσυλλέκτες "περιωπής";
Σε τί διάβρωση υποβάλλονται τα συναισθήματα στο χάραγμα
του χρόνου και μεταλλάσσονται σε αδιάβλητο
βράχο στασιμότητας;
Ποιος αδιάλλακτος λίβας σάρωσε της Εδέμ το βασίλειο;
Βαρύ το τίμημα της αδιαλλαξίας...
Σαράκι ψυχοφθόρο που κατατρώγει τα ριζίδια της αγάπης...
Έτσι...
Αυτόχθονες γίναμε στη δίνη μιας αυταπάτης,
γυμνοί κορμοί που στέκουν για να θυμίζουν
το πολύφερνο δάσος
των πάλαι ποτέ χαμένων ονείρων μας...
Απολιθωμένοι παραστάτες που κάποτε διεκδίκησαν
με παραφορά λίγες στάλες ευτυχίας στην εμπασιά
των "θέλω" της καρδιάς...
Κι εγώ, ναυαγός αυτής της αυταπάτης,
εμμένω δακρυρροούσα
στο στασίδι του καημού μεμψιμοιρώντας τις ματαιόπονες, παράλληλες διαδρομές μας...
Αλλά, και μήπως... Λέω, μήπως, παρ' ελπίδα,
αναδυθείς κι ενδυθείς
πάλι με το σχήμα της οξύμωρης αγάπης σου...
コメント