Λίγα λόγια για την Εύα.
Την δημιουργό του site Λόγω Τιμής που μας φιλοξενεί την ξέρω μια ολόκληρη ζωή.
Αρκετά χρόνια νεότεροι όλοι μας όταν παλεύαμε για το ως προς το ζην σε Τουριστικές
Επιχειρήσεις και βρεθήκαμε συνάδελφοι.
Ευνοημένοι από τον τόπο και την τουριστική του κίνηση περάσαμε από αυτό το σχολείο, αυτό που σου μαθαίνει να σέβεσαι τον άνθρωπο και να υπομένεις τον μισάνθρωπο. Το σπίτι της πάντα ανοιχτό και σαν οικογενειακοί φίλοι έχω το προνόμιο σε αντίθεση με όλους εσάς τους συνοδοιπόρους στην γραφή να έχω φάει άπειρες λιχουδίτσες απ' τα χεράκια της σε γιορτές και σχόλες.
Μετά ήρθε η ιεροσύνη, η απόσταση, μην νομίζετε, κι εμείς στην επαρχία χανόμαστε.
Ξαναβρεθήκαμε σε ένα site προοδευτικό, το kefallonia status, στο οποίο με την ασυνέπεια που με διακρίνει έγραφα από καιρό σε καιρό, όπου ως αρχισυντάκτρια εκεί ανέλαβε με μεγάλη μου χαρά η Εύα.
Η γραφή είναι η φωνή που κρύβουμε. Όταν αποφασίσουμε να φωνάξουμε, γράψουμε, μετά γίνεται κάτι σαν εθισμός, σαν μέρος της ψυχής μας.
Χάρηκα με την τρελή πορεία της γραφής της και περίμενα με ανυπομονησία το δεύτερο βιβλίο της.
Ήρθε στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο Bookmarkt στην Κεφαλονιά.
Το πήρα με ανυπομονησία και το ρούφηξα , κάθε ιστορία , κάθε διήγημα σαν γλυκόπιοτο κρασί.
Αυτό είναι στην ουσία.
Ένα κρασί μεστό , χρόνια ζυμωμένο με ανάγνωση, εμφιαλωμένο με πείρα και τελικά σερβιρισμένο όμορφα με ένα "Περγαμόντο για δύο" .
Χάρηκα την συμμετοχή της στην έκθεση σαν να ήμουν κι εγώ εκεί.
Η μόνη μου δυσκολία ήταν στο << Εύα >> το όνομα που επέλεξε, ενώ την ήξερα σαν <Λίτσα >, αλλά ξέρω ότι κι η ίδια δυσκολεύεται με το <<πάτερ >> , η ιδιότητα που επέλεξα, αφού τόσα χρόνια με ήξερε σαν <<Φώντα >> .
"ΕυαΛίτσα μου", πάντα επιτυχίες.
Πατήρ Ξενοφών Ζαρκάδας
Μέλος εργαστηρίου Διαδικτύου Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας
Αργοστόλι, Κεφαλονιά
&
Λίγα λόγια για τον Πάτερ.
Τον πατέρα Ξενοφώντα τον γνώρισα πριν μερικές δεκαετίες.
Νέοι ακόμη και έχοντας την αίσθηση του χιούμορ, καταφέραμε να κρατήσουμε τη φιλία, τη συνεργασία και το σεβασμό ακόμη και μέσα από δύσκολες συγκυρίες.
Φιλόξενος στο σπιτικό του με μια γλυκύτατη σύζυγο και αυστηρή εκφραστικά, θα έλεγε κανείς ότι ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν πεινούσαμε, γελούσαμε, κοιτώντας την παραγγελία και συγχρόνως μασούσαμε μια πατατούλα τηγανιτή.
Κατόπιν συνδυάζαμε ανέκδοτα ( λάτρης αυτών ο φίλος μου ) και τα χρόνια περνούσαν.
Κάποιες φορές οι επιλογές και η ρουτίνα απομακρύνουν σχέσεις ζωής και εκτίμησης.
Και όσο τα χρόνια περνούν, μαθαίνουμε να ακούμε, να συγχωρούμε, να αγκαλιάζουμε, να μην κρίνουμε και να ενώνουμε τις δυνάμεις μας.
Γιατί ο Φώντας έκανε την επιλογή του και αν δυσκολεύτηκα, τη συνήθισα γιατί διαπίστωσα ότι ο Πατέρας Ξενοφών είναι ευτυχισμένος.
Γιατί είναι ήρεμος, έχει δίψα για μάθηση, γιατί δεν βολεύτηκε και συνεχίζει να σπουδάζει − πρόσφατα πήρε και το πτυχίο του, μαζί με την Μαρία της ζωής του.
Γιατί το δικό μου "Περγαμόντο" θα έχει δεύτερη συνέχεια, με τον καλό μου φίλο σε ένα διήγημα.
Ένα διήγημα βιοπάλης.
Με λένε Λίτσα, τον λένε Φώντα.
Μα και αν είναι ο Πάτερ, είμαι εδώ και αν είμαι η Εύα, είναι εδώ.
Commentaires