Το δάκρυ το καυτό, πια δεν το συγκρατώ
Αυθόρμητα φεύγει από τον πόνο τον βουβό
Είναι τόσο πλούσια της μοναξιάς τα κάλλη
Οδυνηρή φτιάχνουν τη νύχτα, απέραντη, μεγάλη.
Κι αν διαβείς δρόμους, πόλεις και χωριά
Πίσω μη κοιτάξεις, το βλέμμα ρίξε μακριά...
Χάρισε το αληθινό χαμόγελο σε ένα παιδί,
Κι η πλάση θα ζηλέψει το δικό σου το φιλί!
Το μάτια σου τα υγρά και πορφυρά, γαλάζια θάλασσα θα γίνουν
Μπροστά στης ζωής τον απόκρημνο γκρεμό, τα όνειρα φλόγα θα μείνουν
Με αυτά που έζησες μαζί, κακοποιημένη, θες να περπατήσεις
Γιατί την χαρά που λαχταράς, στο αύριο πως θα την συναντήσεις;
Βγάλε από το τρυπημένο σώμα σου τα ατσάλινα αγκάθια
Έχασες πολύ αλήθεια, μα στέγνωσε, ξεράθηκε πια το αίμα
Βάλε χλωμό μου κορίτσι μέσα σου μια στάλα χαμόγελο και φως
Μην μείνει η αγάπη στη καρδιά παντοτινά, ένα κρύο ψέμα!
Άνοιξε το βήμα σου γοργά κι ας είναι τα παπούτσια σου βαριά
Σε κάθε στάση, σε κάθε τόπο, θα μάθει πάλι η καρδιά σου να χτυπά!
Δεν είσαι εσύ για φυλακή, δεν σε φοβίζει καν το τέλος
Τώρα του κόσμου την ανθρώπινη δυσωδία, τη γνώρισες με μένος.
Σκέψου τη λάμψη, της ηλιαχτίδας την καθημερινή μαγεία
Κι όχι κάθε τι άθλιο γύρω σου, που μοιάζει κτηνωδία.
Φτερούγισε ψηλά, στον συννεφιασμένο ουρανό, σαν περιστέρι
Γίνε η αχτίδα, γίνε η ελπίδα, γίνε το παιδί που θα την φέρει!
Εκεί ψηλά, κανείς δεν δε αγγίζει, ακριβοθώρητη είσαι μάτια μου
Είσαι ο υπερήφανος αετός που έχει κάτω του ολάκερο τον κόσμο!
Μη σταματήσεις να αγαπάς κι ας σε πληγώνουν, σαν μεγαλόπρεπα πετάς
Καμιά ψυχούλα δεν γεύτηκε, δεν έζησε, δεν χόρτασε αγάπη δίχως πόνο!
Αφιερωμένο στην, διαχρονικά, κακοποιημένη γυναίκα.
ความคิดเห็น