Στον μυστκό της καρδιάς μας πόθο,
στο χωριό των παιδικών μας χρόνων
ακόμα λάμπει η εκκλησιά
πέτρινη, λευκή και ασβεστωμένη
από τα χρόνια τα παλιά χτισμένη
Η Παναγιά η κεκοιμημένη..
Μοιάζει σαν περιστέρι,
που ανοίγει τα φτερά,
έτοιμη να πετάξει στα ουράνια
μα κάτι την κρατάει στην στεριά!
Λευκός περίγυρος ορίζει την αυλή της.
Κυπαρίσσια κι άσπροι τάφοι..
Κι άσπρο μάρμαρο, που κάτι γράφει..
Κρινάκια, τηλέγραφοι, κισσοί και ανεμώνες
Μαργαρίτες, γαρύφαλλα και τριανταφυλλιές
κι ότι αντέχει στους χειμώνες…
Και οι βασιλικοί στις γλάστρες,
σε ασβεστωμένες πέτρες, άσπρες,
αρώματα αφήνουν και μοσχοβολιές..!
Στολίζουν και γλυκαίνουνε το χθες!
Ανοιχτή της λησμονιάς η πόρτα,
εκεί που η λήθη κυβερνάει
και μέσα η Παναγιά, χλωμή, χαμογελάει!
Στολισμένη Παναγιά των λουλουδιών
η Οδηγήτρα, η Παναγία των πιστών
Και γύρω φως..! Θείο φως..!
Και την κρατάει απ΄ το χέρι ο Χριστός!
Θεοφανώ Π.Θεοχάρη
Comments