Τη βρήκα σε στιγμές νηφαληότητας..
Στην απλωσιά της, θαρρώ, ταξίδευε η Νηνεμία.
Αχανής, ονειρεμένη, ντυμένη με περίσσια φροντισιά μες
στα γαλανά μετάξια της.
Τόσο, που σου 'ρχόταν να βουτήξεις μέσα της, να σε πάρει
στην ήρεμη αγκαλιά της, να σε κανακέψει γλυκά και να μερώσει
με τα υγρά φίλτρα της κάθε σου καημό.
Ή και να την ρουφήξεις στο ποτήρι, έτσι που κείτοταν επιθυμητή,
λαχταρώντας τη γαλάζια ευεργεσία της να σβήσει
κάθε καύσωνα της ψυχής...
Έτσι θαμπωμένη από την ομορφάδα της, περπάτησα στις άκρες των χειλιών της και αφουγκραζόμουν κάθε της ανάσα...
Τραγουδούσε; κάποια μυστικά, μου ψιθύριζε; δεν μπορώ να πω...
Πάντως, κάτι μουρμούριζε συνεχώς κι ακατάπαυστα...
δεν καταλάβαινα όμως ...
Ίσως, κάποια παράπονα να μου έκανε, για τις ατελείωτες χειμωνιάτικες μοναξιές της, γιατί κάθε τόσο έβγαζε τη γλώσσα της και έγλειφε τα χνάρια των μοναχικών, ελάχιστων επισκεπτών της.
Ως φαίνεται της λείπει η συντροφιά .
Ή και πάλι, οι παφλασμοί της να ήταν κυματισμοί συνειδησιακής κρίσης και να μου έκανε ταπεινά κατάθεση ψυχής, μιαν αυθόρμητη εξομολόγηση, έναν απολογισμό των ένοχων πεπραγμένων της
για όσα έχει διαπράξει στην πορεία της πολυκύμαντης ζωής της...
Και πόσο θα 'θελα, μα την αλήθεια, αν μπορούσα , να βουτήξω στα απύθμενα ωκεάνια βάθη της, για να τα εξερευνήσω
και να ανασύρω απ' τα βάθη της όλα, όσα αμαρτήματα διέπραξε
σε στιγμές αλόφρονου παροξυσμού, ίδιας μαινάδας,
με μιαν αλλόκοτη, ακατανόητη παραφροσύνη έχει παρασύρει
αναίτια στα υγρά κελιά της
ή και μόνο από ένα απλό εγωπαθές καπρίτσιο της...
Ποιος το ξέρει...
Η ξελογιάστρα, η απέραντη, η πλανεύτρα...
Πότε μπλε, πότε γαλάζια, πότε μαύρη, ανάλογα με τα κέφια της...
Η μαγευτική, η πολυταξιδεμένη, η μανιασμένη, η άπληστη κι αχόρταγη, η Σκύλα και η Χάρυβδη, η μυστηριώδης, η αινηγματική και πολλά υποσχόμενη καλοπιάστρα..
Εκείνη ξέρει... Και μόνον εκείνη...!
Comments