Ο πόνος της ψυχής κι ο πόνος του σώματος.
Υπαρκτός στο νου κι ανύπαρκτος στα μάτια.
Γεννιέται στην καρδιά κι απλώνεται στις φλέβες.
Σα δηλητήριο και σαν φαρμάκι.
Τρώει τις σκέψεις σου.
Ξεσκίζει τις σάρκες σου.
Ξέρω, πολλαπλασιάζεται όταν τον φοβάσαι.
Αλλά διαιρείται όταν τον μοιράζεσαι.
Γι' αυτό κέρασε παστίλιες.
Εκείνες τις κόκκινες σε σχήμα φιλιού.
Με γεύση αισιοδοξίας και άρωμα αγάπης.
Κέρασε παστίλιες για τον πόνο του άλλου.
Να ανθίσει η ελπίδα σαν τριαντάφυλλο.
Να γιατρευτεί κι ο δικός σου πόνος.
Γιατί όταν μοιράζεσαι, όλα γαληνεύουν.
Χάρισε λοιπόν ένα χαμόγελο και μία υπόσχεση.
<<Θα είμαι εδώ για σένα >>, πες και να το νιώθεις.
Κάνε μία ζεστή αγκαλιά, σα χνουδωτό πουλόβερ.
Δώσε ένα χάδι απαλό, σαν φτερό νεοσσού.
<<Θα πάνε όλα καλά >>, πες και να το εννοείς.
Έτσι, για γλυκάνει ο πόνος.
Να κλείσουν σιγά σιγά οι πληγές.
Να ξεθωριάσουν οι άχαρες μνήμες.
Σε εκείνον που πονά από έρωτα.
Σε εκείνον που πονά από προσμονή.
Σε εκείνον που πονά από αρρώστια.
Σε εκείνον που πονά από βάσανα.
Σε εκείνον που πονά από κακουχίες.
Σε εκείνον που πονά από αυταπάτες.
Ακόμα και σε εκείνον που πονά χωρίς λόγο και
ψάχνει τις παστίλιες σε λάθος χέρια.
Ιωάννα Σταθοπούλου
Συγγραφέας
Comments