Χρόνια τώρα
ερωτευμένος ο πλάτανος γέρνει,
στην αγκαλιά της λιμνούλας ερωτικά!
Σαν άνδρας, που της ψιθυρίζει
αγάπης λογάκια, γλυκά μυστικά.
Ίσιος δεν στέκει! Ούτε περήφανος,
όπως η φύση ορίζει!
Από το βάρος της αγάπης του σκυφτός λυγίζει.
Ικέτης της αγάπης και επαίτης γέρνει.
Τα φιλιά της ζητάει και παίρνει.
Ω! να μπορούσε όλος να πέσει
στην αγκαλιά της και να χαθεί.
Χτενίζει με τα κλαδιά του
κυματιστά τα μαλλιά της
κι απλώνει τα φύλλα
να φιλούν τα νερά της.
Απλώνει τις ρίζες του βαθιά
και μέσα απ΄ το χώμα,
την δροσιά της να νοιώσει ακόμα.
Κάθε ρίζα, παρακλάδι στα νερά της κάνει χάδι.
Ώ πόση αγάπη κρύβει ο πλάτανος!
Θεέ μου πόση!
Στην αγκαλιά του η λίμνη κοιμάται,
σαν να είναι κοπέλα γλυκιά!
Όνειρα κάνει ή κάτι θυμάται
και αγκαλιάζει τον Πλάτανο ερωτικά.
Και πάλι πρόσχαρη του πλένει τα πόδια
και κάθε λίγο του τα φιλά.
Παιχνίδι κάνει και τον κορμό του
τον πιτσιλά!
Νερένια χέρια απλώνει κοντά του
και τον φιλάει μυστικά!
Αφουγκράζεται την καρδιά του
και τον ρωτάει, αν την αγαπά!
Κι όπως θρόιζε ο αγέρας στα φύλλα
το μυστικό τους φύλλο το φύλλο
το μάθανε όλα τα φύλλα και τα κλαδιά,
τραγούδι το κάναν κάποια πουλιά.
Ω! γλυκύ σκίρτημα θεία ανατριχίλα!
Τι παράξενος έρωτας είναι αυτός,
που θα κρατήσει τόσο μα τόσο..
όσο ο πλάτανος θα αντέχει γυρτός..!
Αιώνια;
Κι όλο γέρνει ο πλάτανος
στην λίμνη τα κλώνια
και της κάνουν καντάδα
της νύχτας τα αηδόνια!
Ζηλιάρης ο άνεμος
τους κλώνους του δέρνει
Μα όρκους αγάπης αθάνατης
ο πλάτανος παίρνει!
Γέροντας πλέον ο πλάτανος γέρνει!
Οι ρίζες του βγήκαν έξω απ το χώμα!
Κι αυτός ξαπλωμένος στην λίμνη
την φιλάει ακόμα.
Τι κι αν βγήκαν οι ρίζες του
έξω απ΄ το χώμα
κι όλος είναι τελείως ξερός,
τα κλαδιά του, που την φιλούνε
και ποτίζονται απ΄ της λίμνης το στόμα..
πώς…. επρασίνισαν..πώς;
Και ρίζες πώς βγάλανε καινούριες, άλλες!
Δεν χρειάζονται πλέον τις σάπιες κουφάλες!
Ο γέρο πλάτανος ξανάγινε νιος.
Πώς ζωντάνεψε η αγάπη τους Θεέ μου.. Πώς!
Κάπως έτσι η αγάπη πάλι φουντώνει.
Από ένα κλαδάκι, που δυναμώνει.
Εκείνος γυρτός, για την αγάπη πεθαίνει
και η αγάπη του τον ανασταίνει.
Comentarios