Ποίηση του Σακελλάρη Καμπούρη

λατρεμένη αυγή

των πετεινών και ανθρώπων,

γλυκιά καλοκαιριάτικη άνοιξη της ημέρας,

κρασί που ξεχειλίζεις άσπρο και κόκκινο στο γαλανό...

στο γαλανό της καρδιάς μου,

που,

σταχωμένο στις αιμάτινες ρίζες μου,

μυρώνει με την ιδρώ της αλμύρας

το γαλανό της θωριάς μου.

καλημερίζω σε

και κλείνω τη γραφή μου

με το ουράνιο τόξο

να χάνει λίγο κόκκινο

και να συμπλέει με το αίμα

που πασχίζει να μαυρίσει

τα πέταλα μιας τουλίπας

και τις ρώγες των μαστών σου!

ανάπνεε ελεύθερα

το αύριο δεν πάει πουθενά...

Σακελλάρης Καμπούρης

από το βιβλίο μου Η Νέα Κάλυμνα.εκδ ΙΔΜΩΝ 1995

φωτο Κάλυμνος στην Τέλενδο-αναρριχητής.