Αγαπημένοι μου! Φίλες και φίλοι μου!
Στη ζωή μας συναντάμε ανθρώπους που νομίζουμε ότι είναι ήλιοι και φεγγάρια…
Λαβωμένοι από φαρμακερούς έρωτες, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού…
Λαβωμένοι από κάλπικες φιλίες, όταν λαβαίνουμε όξο και χολή!
Που να σε κρύψω συννεφάκι μου,
ποτάμι, θάλασσα να μην γίνεις…
Κι όταν σε κάνουν σκόνη,
να ξεχυθείς ψηλά…
Να γίνεις ατίθασος άνεμος που ξεφεύγει…
Σπιλιάδα να γίνεις,
να σκαρφαλώσεις σαν αγιόκλημα,
να διαλύσεις τις νεφέλες του ουρανού!
Και μην ξεχνάτε:
Δεν επωμιζόμαστε τα ελλείμματα των άλλων!
Κανείς δεν σε προδίδει επειδή σε αγαπά!
Κανείς δεν σε πληγώνει επειδή σε εκτιμά!
Και τους απαντάμε:
Όταν μας πουλάτε, εκτοξευόμαστε στα ύψη!
Και να μνημονεύσω και τον αγαπημένο μου Ρίτσο:
Μάθε ν´αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη!
Το ποίημα μου αφιερωμένο σε μια αγαπημένη ψυχή και σε όλους τους φίλους μου, καρδιόθεν, με την ευχή:
Με την αυγή του ιμερτού ονείρου να ζείτε
και την αγάπη που ποθείτε, να χαρείτε!!!❤️
Η ΠΟΝΤΙΣΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ.
Θα κόψω μια φέτα απ´το φεγγάρι,
θα φωτίσω με σεληνανθούς,
τη χλωμή σου καρδιά.
Θα την αγγίξω στην αστροδίνη,
με τα μάτια της Σελάνας,
ν´απαλύνω στα στήθη μου,
τους λυγρούς πονανθούς.
Η σιωπή…
γιόμισε μαρτυρικούς σταυρούς.
Την έσφιξε εφιαλτικά ο Θάνατος,
στις πλάνες, με την ποντισμένη άγκυρα…
Στα πνιγηρά ταξίδια…
που ο ποιητής έχει χαθεί…
Τις πληγές της ρημαγμένης καρδιάς,
αγγίζουν οι ψυχοθήρες…
Τη χαμένη ελπίδα, που σαν ύφαλος,
ναυάγησαν τα όνειρα.
Βούλιαξαν στα χείλη σου…
στα πικρά ακρογιάλια,
πάνω που αφέθηκα να τ´αγαπήσω.
Η απατηλή ευτυχία του νομίζω
και η οδυνηρή απελπισία του γνωρίζω,
σκιαμαχούν στην παληνωδία.
Κι εγώ κλειδώθηκα,
στο κάλπικο ανάστημα του ουρανού
κι ας τον ένιωθα κάποτε,
σαν τον ανώτερο εαυτό μου!!!❤️
ΟΛΓΑ ΤΡΥΦΩΝΙΔΟΥ ΖΩΓΛΗ
Comments