Πουλί της μοναξιάς

Πουλί της μοναξιάς ψυχή μου,

αδέρφωσες με την λύπη.

Κι η Ελπίδα, πουλί κι αυτή

πεθαίνει κάθε μέρα και μου λείπει.

Τα όνειρα, που αγόρασες, 

υπέκυψαν κι αυτά, όπως και τα άλλα,

τα παιδικά σου, τα μικρά και τα μεγάλα.

Πιστά στην μοιραία φθορά του χρόνου

και η ζωή ξεφεύγει και γλιστρά

και μένει η ανάμνηση του πόνου.

Γυμνώνει ο αέρας τους πόθους

και τα όνειρα φοβισμένα πουλιά,

πετούν και χάνονται και πάνε..

Κι αν έρχεται η νύχτα, δεν τραγουδάνε,

να γλυκάνουν της ψυχής το σκοτάδι.

Δεν θα δεις ποτέ, που πάνε 

τα πουλιά, όταν πετάνε.

Σαν τα φύλλα στα κλαδιά,

που δεν ξανακολλάνε,

σαν τα ποτάμια, 

που πίσω δεν γυρνάνε,

χάνονται οι άνθρωποι, 

που δεν τους αγαπάνε..

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη