Θυμάμαι τις τελευταίες νύχτες μαζί σου.
Τα τελευταία ξενύχτια.
Θυμάμαι που σ’ είδα
προχτές μετά από χρόνια.
Δεν ξενυχτήσαμε.
Σ’ αντάμωσα πρωί.
Το πρωί δε θα μας έβλεπαν.
Κανείς δε θα μας υποπτευόταν.
Σ’ αντάμωσα
στο γνώριμο μαγαζί.
Τα λόγια μας στρογγυλά.
Τα μάτια μας σβούρες.
Όλα γυρνούσαν
τα λόγια, τα μάτια, τα χέρια μας… Μας τύλιγαν
φίδια.
Τα πάθη μας ψαλίδια ’κοβαν τα φτερά μας.
Πεταλούδες χωρίς φτερά, στριφογυρίζαμε,
χορεύαμε το τραγούδι του θανάτου…
Γιώργος Καστρουνής, “Εκτός Ορίων”, Εκδόσεις 24γράμματα
Kommentarer