ΡΕΓΓΙΝΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΟΥ🦢

Ρεγγίνα της μοίρας μου

πορευόσουν μαζί μου

σε άβατα μονοπάτια

αλλότριων αιώνων...

Κι ανεχόσουν την άπνοια

της ερήμου μου

-με γαντζωμένη σιωπή-

στο ρέλι της όασής μου

Κι εγώ με τα σωθικά

σαν σβόλια αφυδατωμένα

πόσες άρουρες χρυσαφένιων σταχυών ονειρευόμουν να οργώσω μαζί σου

Απαράμιλλο άρμα μου:

το άροτρο του ήλιου

πάνω στο ευλογημένο χώμα!

Πολιταξιδεμένη Ρεγγίνα

της μοίρας μου...

γραπώθηκε, εν τέλει, η αλυσίδα

της σωτηρίας μου

στη σημαδεμένη σου καρίνα.

Λάμνω,τώρα, θαρρετά μαζί σου

κι όπου μας βγάλει.

Κρηπίδες γινήκαν τα όνειρα

στην άμπωτη της λήθης

και μπηγόταν η λύπη μου

σαν σκουριασμένος ήλος

στον αφηνιασμένο βοριά σου

Παραπατώντας πάνω στα θραύσματα

των τιμαλφών της ζωής

αιμορράγησαν οι πέρλες

των λιμνάζοντων νερών

Κι η απαντοχή του ηλίου σου

έγιανε τις ματωμένες φτέρνες

όσο τα" δέκα" χέρια μου

εξόντωναν τα πειναλέα σαράκια

του σακατεμένου κορμιού μου

Ξάφνου στον ουρανό

διαλύθηκαν τα νέφη

και ξεπρόβαλε στη γκρότα τους

το πέταγμα του ερωδιού!

Θαρρώ πως ήρθε η ώρα να ντυθώ

με το χιτώνα της ελευθερίας σου

που σάρωσε σαν καταλύτης

στο κόρπο της οδύνης

μέχρι και τα δεσμά

της σκιάς μου!

© ΑNASTASIA NEROLI🌹