Σβήνονται οι μέρες σβήνονται στιγμές,
σαν φύλλα στον άνεμο χάνονται ψυχές...
Κάθε ανάμνηση μακριά σαν ξένη αίσθηση, και εγώ δεν βρίσκω πια
το πρόσωπό μου πουθενά.
Χάνονται οι λέξεις χάνεται η φωνή,
μια θολή εικόνα μες στον καθρέφτη μου κοιτά.
Και κάθε όνομα που κάποτε αγαπώ, ένα άγνωστο σημάδι που όλο αναζητώ.
Ίσως δεν ξέρω ποια είμαι,
ποιος ήσουν εσύ
μα η καρδιά θυμάται και ας
σβήστηκε η γραφή.
Σαν ψίθυρος γλυκός που πάντα
θα ηχεί,
κάτι μέσα μου ακόμα λέει πως είμαστε μαζί.
ΜΑΡΙΝΑ ΜΗΝΙΑΤΗ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
Comentários