Σ’ αγαπώ, όπως αγαπά ο άνεμος τη σιγή,
καθώς περνά ανάμεσα απ’ τα φύλλα,
που θροΐζουν απαλά.
Σ’ αγαπώ, όπως η βροχή αποζητά να ξεδιψάσει
την ξεραμένη γη.
Σ’ αγαπώ, όπως το κύμα αγαπά την ακτή,
επιστρέφοντας πάντα, χωρίς ερώτηση, χωρίς τέλος.
Σ’ αγαπώ με έναν τρόπο που διαλύει τα σύνορα,
και είμαι εγώ κι εσύ ένα σώμα, μια αναπνοή.
Δεν μετρώ το «πώς» ή το «πότε» – τι νόημα έχουν;
Η αγάπη είναι χώμα που τρέφει τη φλόγα,
είναι ανάσα που δανείζεται ο κόσμος για λίγο,
και μετά χάνεται πάλι, για να γεννηθεί ξανά.
Όταν σε αγγίζω, δεν ξεχωρίζω το δέρμα από το άγγιγμα.
Όταν σωπαίνεις, η σιωπή σου τραγουδά μέσα μου.
Κι όταν κοιμάσαι, τα όνειρά σου γίνονται το δικό μου καταφύγιο.
Σ’ αγαπώ, όχι για να είμαστε δυο,
αλλά για να γίνουμε το αόρατο,
εκεί που οι λέξεις δεν φτάνουν
κι η αγάπη είναι απλώς φως που λάμπει.
Μαρία Καραθανάση
Comments