Πάλι την ίδια ώρα ξεκίνησε και σήμερα το λεωφορείο.
Η μικρή πολίχνη για μια ώρα ξαναζεί.
Πέπλο συννεφιάς, γκρίζος ουρανός και αστραπόβροντα.
Άδεια καΐκια σε απάνεμα νερά με δίχτυα άδεια, διπλωμένα.
Στο τελευταίο κάθισμα ο Στράτος ο λοξός,
που ζει μες στο δικό του κόσμο,
όλο για έρωτα μιλάει,
γελάει στα παιδιά,
κι αν έχουν φιλενάδες τα ρωτάει.
Τον Στράτο αγαπούν γιατ’ είναι αθώος,
ακίνδυνος, παιδί κι αυτός.
Δίπλα του κάθεται μια νέα σιωπηλή,
με τα μάτια της καρφωμένα στο κενό.
Το πρόσωπό της το σκεπάζει η θλίψη.
Κανείς δεν της αγγίζει την πονεμένη της ψυχή,
για κείνη όλα γύρω έχουν σβήσει ,
και μένει έτσι ως το τέρμα που θα βγει….
Kommentare