Στο Σταυρό των Ερωτήσεων (Θεατρικός ποιητικός μονόλογος)

Χαρακτήρας: Ανώνυμος 

Σκηνή: Σκοτεινό βάθος. Ένα μοναχικό φως. Στο κέντρο, μορφή όρθια, γυμνή από κάθε προστασία – ψυχική και σωματική. Δεν υπάρχει δράση· μόνο λόγος. Πιο πίσω προβάλλονται σκηνές εφηβικής ευτυχίας , πρώτου ερωτος.

---

(Σιγή. Αναπνοή. Ένα βήμα μπροστά.)

Ο ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΤΗΣ:

Τι μου ζητάς να κάνω;

Εμένα που αντίκρισα τ’ αγκάθια – και δεν τα φοβήθηκα.

Τα κράτησα. Τα λάτρεψα.

Που αγκάλιασα εκείνον τον σταυρό,

τον γλυκό,

τον γεμάτο ακίδες,

ντυμένο με πορφύρα ειρωνική.

(Σκύβει το κεφάλι και ψιθυρίζει.)

Τι μου ζητάς;

Που τις ιστορίες τις κουβαλώ στην πλάτη ως ουλές

και τα παραμύθια – με λόγχες στα σπλάχνα.

Τι να θυμηθώ από τον ναό σου;

Από την αφή σου;

Μόνο χέρια.

Υγρά.

Από τον πνιγμό μου.

(Παύση.)

Ποια θυσία προηγείται της ανάστασης;

Για ποια ανάσταση μιλάς;

Ποιον κρεμασμένο ψάχνεις;

Σε ποιο κόστος αγοράστηκε το φιλί;

Ή μήπως —

μήπως δεν ήταν ποτέ αρκετό

να ψάχνεις τον φονιά μου;

Τον φορούσες.

(Στρέφει το κεφάλι έχοντας στο μυαλό του την εικόνα της. Πιο εντονη η χροιά του , σχεδον απελπισμένη)

Τι μου κρατάς κρυφό;

Αυτό το καρδιοχτύπι — δεν είχε μυστικό δείπνο.

Ούτε σώμα.

Ούτε αίμα.

Σου παραδόθηκαν όλα.

Απολεσθέντα.

Ή απλώς… άγνωστα.

Σε ευχαριστώ.

Που τα βανδάλισες!

(Υψώνει το βλέμμα.)

Με τούτο το βάσανο,

στέκω περήφανος στον Σταυρό.

Κι αν η ερώτηση με τρομάζει —

είναι το χρίσμα μου.

(Κραυγή:)

Γιατί με εγκατέλειψες;

(Σκοτάδι και μια κεφαλή νεκρού ενώνεται με τον ουρανό.)

Βασίλης Πασιπουλαρίδης