Σφαγμένο βλέμμα

"Σφαγμένο βλέμμα"

Μες στο πικρό τ' ανεμοθρόισμα του Απρίλη,

αιμορροούσας παπαρούνας πορφυρό μαντήλι,

αργά γλυκοσφουγγίζει των ματιών σου την πλημμύρα.

Μάνα που τ' άγια σπλάχνα σου γεννήσανε Σωτήρα,

σκύψε, φιλί κι απίθωσε στερνό στο Μέτωπό Του,

δάκρυ σεπτό δροσοσταλιά στο Σώμα το νεκρό Του...

Εσκίστηκ' η καρδούλα σου και ράγισ' η ψυχή Σου,

βασίλεψε ο Ήλιος Σου κι εσώθη η πνοή Σου.

Θρηνολογείς Παρθένα μου και μάτωσε το δείλι

και σβήστηκε του κόσμου μας τ' ανέσπερο καντήλι.

Ευωδιούν της ίριδας, της πασχαλιάς τα μύρα,

στον κόρφο σου λαβωματιά, κοινού θνητού η μοίρα.

Τριγύρω όλα πένθιμα, χτυπάνε οι καμπάνες.

Δίπλα σου στέκουν Παναγιά, χαροκαμένες μάνες...

Με το σφαγμένο βλέμμα σου, γύρνα και κοίταξέ τες

άνοιξε την αγκάλη σου και παρηγόρησέ τες...

Τι 'ναι ο θάνατος θεριό που σ' οδηγεί στη λήθη,

να θάβ' η μάνα το παιδί, φωτιά που καίει τα στήθη.

Μίλα τους αγγελόκτιστη, καθέδρα Βασιλέως,

Συ, άρουρα βλαστάνουσα και τ' ουρανού το κλέος!

Ν' ακούσουν απ' το στόμα σου και τα γλυκά σου χείλη,

πως Ήμαρ Αναστάσιμο σε λίγο θ' ανατείλλει!

®Κατερίνα Πήττα