Την είδα. Της μίλησα. Δεν ήταν το ίδιο.
Δεν ήταν όνειρο, δεν ήταν παραίσθηση.
Την άγγιξα. Ένιωσα τον παλμό της.
Ήταν ζωντανή! Πολύ ζωντανή! Σαν όλους μας.
Σαν όλους τριγύρω. Απλή, πραγματική ύπαρξη
μες στο πλήθος. Δεν το πίστεψα.
Άκουσα
τη φωνή της. Δεν ήταν τραγούδι. Δεν είχε
μελωδία. Ήταν φωνή. Για πρώτη φορά έσκυψε.
Για πρώτη φορά το πίστεψα
— δεν ήταν όνειρο,
δεν ήταν παραίσθηση.
Την είδα να σκύβει,
να πιάνει ένα κέρμα που της έπεσε. Ένα χάλκινο
κέρμα! «Τ’ αγάλματα δε σκύβουν!» σκέφτηκα.
Δεν ήταν άγαλμα. Δεν ήταν όνειρο.
Ήταν άνθρωπος, που έσκυψε να μαζέψει
ένα πεντάλεπτο κέρμα μες στο πλήθος.
Γιώργος Καστρουνής, “Εκτός Ορίων”, Εκδόσεις 24γράμματα
Comments