ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ🍁

Ήρθε πάλι η βροχή και μου χτυπάει στα παραθυρόφυλλα.

Ανοίγω το παράθυρο να αναπνεύσω την ευωδιά της.

Η μυρωδιά της είναι τόσο γνώριμη στις αισθήσεις μου.

Νιώθω μία κάθαρση στην ψυχή μου.

Το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα μου ακούγεται σαν μελωδία και οι νότες της παίρνουν τις σκέψεις μου γλυκά σε ένα ξέφρενο χορό συναισθημάτων.

Παιδί του χειμώνα που η ομπρέλα δεν είναι πάντα απαραίτητο αξεσουάρ στην παρέα μου μαζί της.

Ντύνομαι βιαστικά και ανοίγω την πόρτα για να συμμετέχω στην γιορτή του χειμώνα.

Φοράω τα ακουστικά μου στην αγαπημένη μου μουσική και αρχίζω να περπατώ χωρίς έναν συγκεκριμένο προορισμό.

Νιώθω αναγεννημένη σε κάθε σταγόνα που αγγίζει το πρόσωπο μου.

Χαζεύω τους σχηματισμούς στα σύννεφα και πάω στο αγαπημένο μου πάρκο για να βρω τον εαυτό μου.

Βρίσκω ένα άδειο παγκάκι και κάθομαι νωχελικά.

Σε λίγη ώρα σε βλέπω να πλησιάζεις προς το μέρος μου.

Κάθεσαι στο απέναντι παγκάκι και μου ρίχνεις μία κλεφτή ματιά.

Αυτό το βλέμμα με καθήλωσε αλλά τα μάγουλα μου γίνονται κόκκινα από την ντροπή.

Δεν περνάει πολλής χρόνος και καταλαβαίνω με την άκρη του ματιού μου ότι με κοιτάς επίμονα.

Αισθάνομαι μία ελαφριά δυσφορία γιατί δεν ξέρω τον λόγο.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι σκέφτεσαι αυτή την στιγμή και αδυνατώ να ελέγξω τις αντιδράσεις μου.

Έχω παγώσει και νιώθω τα άκρα και το σώμα μου μουδιασμένα.

Μόλις φεύγουν τα μάτια σου από εμένα γυρίζω να σε κοιτάξω.

Μου μοιάζει γνωστή η φυσιογνωμία σου και αναρωτιέμαι πού σε έχω ξαναδεί.

Ομολογώ ότι δεν περνάει απαραίτητη η παρουσία σου.

Την στιγμή εκείνη με πιάνεις απρόσμενα να σε βλέπω.

Ένα γλυκό μεθυστικό χαμόγελο βγαίνει από τα χείλη σου και η ντροπή με κάνει να χαμηλώσω το βλέμμα μου αλλού.

Οπουδήποτε αλλού εκτός από πάνω σου.

Τι να σκέφτεσαι άραγε και τι σε έφερε εδώ μέσα στην καρδιά της πόλης μία βροχερή μέρα.

Η βροχή συνεχίζει, η μουσική στα αυτιά μου το ίδιο και εσύ στο απέναντι παγκάκι να με κοιτάς.

Απότομα σηκώνεσαι και αρχίζεις να περπατάς προς την κατεύθυνση μου, την ίδια στιγμή που κάνει μία όμορφη έντονη αστραπή.

Η βροχή δυνάμωσε και τώρα πια θα πρέπει να φύγω γρήγορα.

Ο αέρας δυναμώνει, βουίζει και αρχίζει να σηκώνει χώμα και φύλλα. Σηκώνομαι για να φύγω και με αρπάζεις από το χέρι.

- Τι κάνετε κύριε;

Δεν προλαβαίνω να πάρω απάντηση και ακούω ένα δυνατό θόρυβο.

Ένας κεραυνός χτύπησε σε ένα κοντινό σημείο του πάρκου.

- Η βροχή είναι όμορφη όταν δεν είναι επικίνδυνη.

Δεν συμφωνείτε;

Έχουμε ξαναβρεθεί εδώ πάλι με βροχή.

Παιδί της βροχής και εγώ...

Μου απαντάς με νόημα…

Σε κοιτώ και χάνομαι στα μάτια σου που με κοιτάζουν.

- Είμαστε στην ίδια γειτονιά. Μετακόμισα πριν δύο μήνες.

Από εκείνη την πρώτη μέρα που σε είδα ήθελα να σου μιλήσω, όμως δεν έβρισκα την ευκαιρία.

Σαν αστραπή ξαφνικά πέρασε από το νου μου που σε έχω δει.

Μένεις στο δρόμο απέναντι μου. Είσαι ο νέος ενοικιαστής στο διώροφο.

Δεν προλαβαίνω να μιλήσω ξανά και μου σφίγγεις το χέρι και με παίρνεις μακριά.

- Πάμε, έχω το αυτοκίνητο εδώ κοντά. Θα σε πάω στο σπίτι.

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Θέλω μόνο να μην κινδυνεύσεις.

Αποφασίζω να έρθω μαζί και σε ακολουθώ όπου με καθοδηγείς. Βρίσκουμε γρήγορα το αυτοκίνητο και μπαίνουμε μέσα αφού ανοίγεις πρώτα την πόρτα του συνοδηγού για να μπω.

Την κλείνεις και με βιαστικές κινήσεις μπαίνεις μέσα.

- Μπορούμε να μείνουμε εδώ να κοιτάμε την βροχή και να μου πεις για εσένα ή να σε πάω στο σπίτι.

Εσύ θα αποφασίσεις.

- Θα προτιμούσα να πάω στο σπίτι μου.

Έχω βραχεί και κρυώνω.

Η απάντηση μου θα μπορούσε να είναι η πρώτη αλλά εκείνη την ώρα το μούδιασμα ήταν περισσότερο από πριν.

Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα και ρυθμικά, τόσο που δεν άκουγα πια τίποτα.

- Την επόμενη φορά θα μου υποσχεθείς ότι θα έρθουμε μαζί να νιώσουμε την βροχή.

Θα σου δώσω τον αριθμό μου και θα περιμένω την απόφαση σου.

Αν με πάρεις τηλέφωνο θα είναι ναι...

Στέλλα Παζάλου ♥️