Στο φως της νύχτας, μια κραυγή,
σιδηροδρόμων η πληγή.
Δύο γραμμές, μια μοίρα σκοτεινή,
κι η σύγκρουση, σαν μαχαιριά βαθιά.
Στο βαγόνι όνειρα άσβεστα,
φωνές γεμάτες γέλιο, ελπίδα,
και ξάφνου η σιωπή σκληρή,
στάχτη, φωτιά και καταιγίδα.
Χέρια απλωμένα μες στο χάος,
βήματα που έμειναν μισά,
ονόματα γραμμένα τώρα
μες στης μνήμης τη σκιά.
Και εμείς, που απομένουμε εδώ,
κρατάμε τις φωνές τους ζωντανές,
μια υπόσχεση, ένας όρκος ιερός:
ποτέ ξανά ζωές χαμένες.
Μαριλένα Ξυψιτή 🌹
コメント