Απόψε πάλι βγήκε με την παρέα τη γνωστή. Μίλησαν για τους καυγάδες στο σπίτι, για το δάνειο, για το πλυντήριο που χάλασε. Τους πρόφτασε η μία το πρωί στο μπαρ της συνοικίας να παίζουν αμήχανα τα δάχτυλα στα ποτήρια, να τραβούν τα χείλη σε ένα χαμόγελο για ένα ανέκδοτο που το είχαν ξαναπεί κι όμως κανείς δεν τόλμησε να το παραδεχτεί και γέλασαν ξανά δεμένοι με όρκο μυστικό. Να μαζεύονται πού και πού από πλήξη, από απόγνωση, ξένοι ντυμένοι φίλοι και να ρίχνουν αδιάφορα τα φύλλα στην παρτίδα τους. Σαν να μην παίζεται εκεί η ζωή τους, παρά για λίγο να ξαποσταίνει και να ξεχνιέται ξεχασμένη δίπλα στων ξένων τις κρύες εστίες.
Όταν αποχαιρετιούνται και κινούν για τα σπίτια τους. Τότε θυμούνται ότι δεν είπαν για τον άδειο τάφο μέσα τους, για τους έρωτες που, όσο κι αν λαχταρούν να τους αξιωθούν, πάντα σαν κομπάρσοι εμπρός τους στέκονται, κι ακόμη περισσότερο δεν είπαν πως κάλλιο μόνος του κανείς να στέκεται μπροστά στον τρομερό καθρέφτη, παρά με άλλους πρόχειρους περαστικούς συνοδοιπόρους το είδωλό του εκεί μέσα να συναγελάζεται και θλιβερά να τον χλευάζει. Σύντροφοι της πλήξης, σύντροφοι της απόγνωσης, σύντροφοι της άσκοπης ζωής που ακόμα κουβαλούν στην πλάτη δίχως να μπορούν να καταλάβουν το γιατί.
Το σύνδρομο της κατ' επανάληψη (κατ' εξακολούθηση), παρακολούθησης των ίδιων και των ίδιων ελληνικών "κλασσικών" ταινιών. Από παιδιά, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες...και μετά γέροι. Τόσα κρυφά νοήματα βγάζουν αυτές οι ταινίες τελικά!