Της βουκαμβίλιας ομορφιά

Μέσα στο λευκό νησί σου σε πρωτοσυνάντησα.

Το γαλανό της θάλασσας γυρόφερνε

τα πορφυρά σου άνθη.

Σαν δύο χείλη που η απόσταση τον πόθο δεν τον σβήνει.

Αλμυρό φιλί δεν ζήτησες ποτέ σου.

Έρωτα παντοτινό σου έταξε ο ήλιος.

Σε μάγεψε η ταπεινή αρχοντιά του.

Αναρριχόμενη αγάπη,ένα συναίσθημα πυκνό διαπερνάει τα κλαδιά σου.

Η ομορφιά σου αδιαμφισβήτητη στο πέρασμα του χρόνου.

Συναίσθημα που ανθοφορεί τον θαυμασμό στα μάτια όλου του κόσμου.

Στολίδι η παρουσία σου σε κάγκελα, σε φράχτες.

Στους τοίχους κάδρο γίνεσαι, Ζωγράφου οπτασία.

Χαμόγελο που ξεπερνά τις πιο ωραίες γλάστρες.

Στον ίσκιο σου τα όνειρα κουρνιάζουν την ψυχή του.

Ένα φιλί πρωτόγνωρο θυμάμαι στην αυλή σου.

Το καλοκαίρι σαν περνά μελαγχολούν τα φύλλα σου, ξεραίνει τη ψυχή σου.

Μα σαν η άνοιξη θα 'ρθει ζωντάνια καλοκαιρινή θα φέρεις στο νησί σου.

Και εγώ θα είμαι πάλι εκεί στην όμορφη αυλή σου...