Της θύμησης τ' αρώματα

Ποτέ, αλήθεια, δε μ’ ενόχλησε

των αρωμάτων η αντοχή στον χρόνο,

καθώς τη μνήμη ανακινούν,

το παρελθόν ξυπνώντας.

Πολλές φορές ταξίδεψα

με της καρδιάς τη θύμηση

σε καλοκαίρια ανέμελα,

σε γιορτινούς χειμώνες.

Οι μυρωδιές των εποχών

αναγεννούν τις μνήμες

και την καρδιά φουσκώνουν

μ’ ελπίδα και ευφορία.

Όμως, υπάρχουν

κι εκείνες οι μοναδικές

που θρέφουν την ψυχή σου.

Πόσες φορές επέστρεψα

από του σαπουνιού τη μυρωδιά

στο σπίτι της γιαγιάς μου,

εκεί που μόνο θαύματα συνέβαιναν·

εκεί που το ζεστό ψωμί είχε άλλη γεύση·

εκεί που μύριζαν αλλιώς τα καλοκαίρια.

Η μυρωδιά της ρίγανης

και του βουνού οι δροσοσταλιές

πόσες φορές με γύρισαν

στις οικογενειακές μας εκδρομές.

Τότε που έτρεχα,

μικρό παιδί σαν ήμουν,

γύρω από της πλατείας τα πλατάνια

και ξαπόσταινα στης βρύσης το παγκάκι.

Είχε άλλο άρωμα

εκείνο το νερό που με ξεδίψαγε,

λες κι όλα τ’ άνθη του βουνού το είχαν μυρώσει.

Ελληνικός καφές ευώδιαζε τον χώρο,

γαρύφαλλο και ξύσμα πορτοκάλι

απ’ τα σιροπιαστά εδέσματα

που κάθε τόσο φίλευαν οι ντόπιοι.

Και μέσα σ’ όλα οι Κυριακές,

μικρές γιορτές του χρόνου.

Μοσχομυρίζουν γιασεμί,

και ζεστασιά και γλύκα.

Μοσχομυρίζουν πασχαλιά,

γιατί ένα Πάσχα φωτεινό

φυλούν μες στην καρδιά τους.

Κι αν θέλεις έτσι

να είναι η κάθε μέρα σου,

χωρίς να περιμένεις τη σωστή στιγμή

για να τα ζήσεις…

…γίνε Αύγουστος

και γίνε Κυριακή,

γίνε Χριστούγεννα

και Πάσχα ευλογημένο…

…για να μοσχοβολήσει με χαρά

ολάκερη η ζωή σου.

Βάσια Δελημήτσου ⚡