Είναι και κάτι βράδια ηθελημένης φαντασίας, που σε φέρνω στο μυαλό μου εσκεμμένα και σε σκέφτομαι...
Σκέφτομαι τα "αν" και τα "ίσως".
Το αν ο χρόνος ήταν διαφορετικός, αν η στιγμή ήταν άλλη, αν απλά μπορούσε όλο αυτό να πήγαινε απλά "στο παλιό παρελθόν"• πως θα ήταν, αν όλα απλά ήταν αλλιώς.
Χαμογελώ στη σκέψη των λίγων, μοναδικών στιγμών μας και έρχεται κεραυνός και καίει το χαμόγελο μεμιάς.
Δεν πρέπει!
Αυτά τα «πρέπει», των σκλαβωμένων μας στιγμών, των στεναγμών της αγάπης, της ερημιάς της ψυχής, της νηνεμίας της σκέψης μας.
Τα σκέφτομαι όλα και δεν ξέρω αν άξιζε.
Έρχεται όμως μπροστά μου εκείνο το τελευταίο "για πάντα" που είπες, που μου τρελαίνει το μυαλό!
Είναι που είδα εκείνο το βούρκωμα των δικών σου ματιών και νόμιζα πως ήταν απ’ τα δικά μου• αλλά βούρκωσες και εσύ, το είδα!
Δεν με ξεγελάς!
Προσπάθησα να πω στον εαυτό μου "μην γυρίσεις πίσω, απλά προχώρα" και όμως γύρισα και ήθελα τόσο πολύ να τρέξω ξανά στην αγκαλιά σου.
Και εκείνη η κίνηση «στο μήλο» του λαιμού σου που μου επιβεβαίωνε ότι και εσύ πονούσες.
Αλώβητη η φαντασία μoυ συνεχίζει να ονειρεύεται και σε βλέπω να τρέχεις προς εμένα •
Δεν σε νοιάζει κανείς, είναι σαν να μην υπάρχει άλλος κανένας και λες «βρε, χες τους όλους, πάμε να φύγουμε οι δυο μας, η ζωή μας και ο έρωτας μας, είναι δικός μας».
Χαμογελώ, γυρνάω και βλέπω την σκοτεινιά στο δωμάτιο και την «αλήθεια» μου •
Εσένα!
Comments