Της χαράς την Πύλη...

Κοιτάς τα αστέρια και το φεγγάρι.

Εύχεσαι κάτι καλό, η ψυχή σου να πάρει.

Βλέπεις τον ήλιο και τον ζηλεύεις.

Θέλεις να λάμψεις, το πως δεν ξέρεις.

Βλέπεις τους ανθρώπους, που έχουν λεφτά.

Για λίγο βάζεις στόχους, ν' αποκτήσεις πολλά.

Ότι αγοράζεται, θες να το κερδίσεις.

Και από τις τόσες επιθυμίες δυστυχισμένος πας να καταντήσεις.

Δεν χρειάζονται όλα αυτά, που βλέπεις στους άλλους, να τα ποθείς.

Μπορεί η ζωή τους, να δείχνει πλούσια, όμως αλλού την ευτυχία θα βρεις.

Μη βάζεις στόχους να αποκτάς όλο και περισσότερα.

Μα και να τ' αποκτήσεις, μπορείς να νιώσεις χειρότερα.

Αυτά πουλιούνται, μα δεν αγοράζουν την ευτυχία.

Άλλωστε δεν την αποκτάς, με καμία περιουσία.

Μέσα σου θα σκάψεις και θα την γνωρίσεις.

Μικρές πέτρες και σιγά θα την κτίσεις.

Ευτυχία δεν σημαίνει να βγάζεις λεφτά, ούτε να έχεις στην τράπεζα μεγάλες καταθέσεις.

Τον άνθρωπο σου, δύο φίλους και έναν ώμο να κλάψεις, αν πονέσεις.

Θέλουν να μας πείσουν πως η ευτυχία μετριέται με την ύλη.

Πόσο λάθος σκέψη, μέσα σου θα βρεις της χαράς την πύλη.

Είναι πιο απλό απ' ότι φανταζόσουν.

Έτσι ευτυχισμένος, αν το ξερες, νωρίτερα θα γινόσουν.

Όμως τώρα κράτησε, για πάντα αυτό που μέσα σου έχεις βρει.

Τον άνθρωπο σου, ένα χέρι να σε νοιάζεται και ένα βλέμμα όλο στοργή.

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας 🌹