Σήμερα βγήκε ολόγιομο το φεγγάρι
να κλέψει κάτι απ’ τα μάτια σου.
Τα μάτια σου—
Όλα τ’ άστρα κι όλα τ’ άφταστα,
Ήλιοι που ντρέπονται τη νύχτα να ανατείλουν.
Φεγγάρι απόψε.
Και λείπει ένα «τι»...
Ένα «τι» που στέκει βουβό,
Ανάμεσα σε μένα κι εσένα—
Αρχή απαράβατη.
Μια ερώτηση που δεν ειπώθηκε ποτέ,
αναμένοντας να την πούμε μαζί,
μέσα στο χαλάζι της απάντησης.
Σήμερα δεν θα κοιμηθώ.
Μ’ ακούς;
Δεν θα κοιμηθώ.
Έχω να ζωγραφίσω έναν ουρανό για σένα.
Μου αρκεί που υπάρχει φεγγάρι,
γιατί φεγγάρι δεν ξέρω να φτιάχνω
με τα μικρά μου δάχτυλα.
Για αυτό υπάρχεις εσύ.
Κι αυτό το «τι»,
που ακόμα δεν ξέρω αν είναι ερώτηση ή απάντηση.
Ξέρω, κι άλλοι σου έφτιαξαν ουρανούς
Σε νύχτες παρόμοιες—
Μα όχι μ’ αυτό το φεγγάρι.
Γιατί αυτό, το μέλωσες εσύ.
Το ακούς πώς ανασαίνει;
Πώς τραγουδά το «τι»;
Μοιάζει με γυναικόκκινο κραγιόν
σε χείλη κλειστά,
βαθιά σαν τις πληγές μας.
Φεγγάρι απόψε.
Αύριο θα έχει κι άλλο...
—Όχι σαν το αποψινό.
—Ποιος νοιάζεται.
Θα φτιάξω αυριανούς ουρανούς
με τα μικρά μου δάχτυλα.
Δύο—
Έναν για σένα.
Κι έναν για τον ήλιο που σιγοκαίει στα σπλάχνα σου.
Ας ντρέπεται ακόμα να ανατείλει.
Βασίλης Πασιπουλαρίδης ✨
Comentarios