ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΛΙΜΑΝΙ

Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και έμεινε να βλέπει την φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Το μυαλό της, της έπαιζε περίεργα παιχνίδια.

Ένιωθε ότι θα τρελαθεί.

Χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, έσβησε τη μηχανή και κατέβηκε αρπάζοντας την τσάντα θαλάσσης που είχε στο πορτ παγκάζ από τον περασμένο Αύγουστο.

Έβγαλε τα παπούτσια και άφησε την βρεγμένη άμμο να νοτίσει τα πόδια της.

Με απαλές κινήσεις αφαίρεσε το φόρεμα της και το απίθωσε δίπλα από την τσάντα με την πετσέτα και τα κλειδιά της.

Δεν ήθελε να σκεφτεί άλλο, ήθελε μόνο να πνίξει τις σκέψεις της στα κύματα.

Με ένα σάλτο βρέθηκε μέσα στα κρύα νερά.

Δεν την ένοιαζε, την λατρεύει την θάλασσα.

Έχουν μια αλλόκοτη σύνδεση, ενώ η μία είναι φουρτουνιασμένη, εκείνη έβρισκε πάντα την απόλυτη ηρεμία όταν βρισκόταν κοντά της.

Μερικές απλωτές αρκούσαν για να την κάνουν να βυθίσει το μυαλό της σε όσα την έπνιγαν τον τελευταίο καιρό.

Νέα ζωή, νέο σπίτι, νέοι συνάδελφοι, μια ζωή λίγο ξένη προς την ίδια αλλά το πάλευε!

Πάντα το πάλευε από παιδί, έτσι την είχαν μάθει· να παλεύει για την δική της αξία, σε όλους τους τομείς!

Αυτός όμως δεν ήταν κάτι νέο στη ζωή της. Ήταν ότι πιο παλιό υπήρχε και το είχε αφήσει πίσω της χρόνια, νόμιζε μάλιστα πως το είχε θάψει, αλλά να που όχι απλά δεν ήταν καλά θαμμένο, είχε έρθει να της αλλάξει την ηρεμία της.

Οι ζωές τους ήταν σε απόσταση από τότε που ήταν ακόμα φοιτήτρια και ήταν «η πρώτη του αγάπη».

Όχι όμως η παντοτινή, μια και η οικογένεια του, η μάνα του συγκεκριμένα, είχε άλλη άποψη.

Στο άκουσμα του ονόματος της η μητέρα του κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, μέχρι που τους έκανε να χωρίσουν.

Οι λόγοι άγνωστοι και στους δύο!

Συναντήθηκαν στην ίδια ιατρική σχολή, όταν εκείνη έπαιρνε το πτυχίο της και αυτός τελείωνε την δεύτερη ειδίκευση του!

Μερικά χρόνια μεγαλύτερος της και γεμάτος γνώσεις!

Ο έρωτας τους κεραυνοβόλος, από αυτούς που μια φορά έρχονται στη ζωή των ανθρώπων.

Ένας χρόνος ευτυχίας, γεμάτος στιγμές όλο χαμόγελα, αγάπη και συμπαράσταση.

Φεύγοντας για το νησί τους, της είχε υποσχεθεί ότι θα έρθει πίσω για να κάνει άλλα δύο χρόνια μια εξειδικευμένη εκπαίδευση και θα είναι μαζί!

Δεν επέστρεψε ποτέ!

Σε γράμμα της εξήγησε πως η μητέρα του ήδη είχε βάλει μπρος για την ένταξη του στην ιατρική ομάδα της οικογενειακής τους κλινικής και ότι θα έκανε ότι μπορούσε για να έρθει το καλοκαίρι.

Πόσα καλοκαίρια πέρασαν από τότε!! Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια!

Πριν τρία χρόνια οι γονείς της αποφάσισαν να φύγουν πια από την κρύα Γερμανία και να επιστρέψουν στο όμορφο νησί τους, με τον ήλιο και την θάλασσα, που τόσο αγαπούσαν!

Άντεξε μόνη στη Γερμανία για ενάμιση περίπου χρόνο!

Μετά έβαλε μπρος και αποτάθηκε για δουλειά στο νησί!

Πολλές οι προτάσεις που είχε, αλλά επέλεξε αυτήν που ένιωσε αμέσως ότι την εκφράζει πιο πολύ!

Έπεισε τον Γερμανό σύζυγο της ότι θα λατρέψει την μόνιμη ζωή στην Κύπρο και τους μετακόμισε όλους, στο νησί που τα παιδιά της ήξεραν μόνο από κάποια καλοκαίρια που ήρθαν για διακοπές!

Πόσο χαιρόταν που τους είχε μάθει άπταιστα ελληνικά η μαμά της μια και ήταν δασκάλα!

Δεν δυσκολεύτηκε κανείς τους να μπει στην νέα του ρουτίνα!

Το πρώτο γκρίζο σύννεφο στη νέα τους ευτυχία, ήρθε έξι μήνες μετά, όταν της ανακοίνωσαν την νέα άφιξη του ειδικού γιατρού, στην κλινική που δούλευε !

Στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του πάγωσε, ένιωσε να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια της.

Πώς είναι δυνατόν να επιστρέφει στην Κύπρο;

Είχε φύγει χρόνια πια για την Αμερική όπου διέπρεπε!

Το διαδίκτυο πλέον είχε όλες τις πληροφορίες που έψαχνε κανείς και φτάνοντας εδώ ήθελε να είναι σίγουρη ότι δεν θα τον συναντούσε.

Η ζωή όμως τα φέρνει αλλιώς, δεν ακούει, κάνει ότι θέλει!!

Μια συνηθισμένη Τέταρτη πρωί και η ίδια όπως κάθε μέρα, έφτασε πολύ νωρίς για να οργανώσει την μέρα και το πρόγραμμα με τους ασθενείς της.

Η κλινική άδεια από ιατρούς και νοσοκόμες, μια και η αλλαγή βάρδιας γίνεται στις οκτώ και δεν υπήρχαν πολλές κλίνες με ασθενείς.

Πήγε κατευθείαν στην κουζίνα και ετοίμασε τον πρώτο της καφέ, μια και αυτή η ηρεμία που είχε η άδεια κλινική το πρωί, την βοηθούσε και έβαζε όλες τις σκέψεις της σε σειρά.

Κοίταζε το απέναντι πάρκο, γεμάτο κατά πράσινα πεύκα και σκεφτόταν ότι λίγη βροχή αν έριχνε, θα έκανε τις βελόνες των πεύκων να λάμψουν σαν διαμάντια!

«Καλημέρα! Θα μπορούσα να φτιάξω και εγώ έναν κυπριακό καφέ;»

Η φωνή του την έφερε σε μια άλλη πραγματικότητα! Σε μια πραγματικότητα εικοσιπέντε χρόνια πριν!

Δεν μπορεί να γυρίσει, έχει αναστατωθεί και νόμιζε ότι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα! Είναι γυναίκα πια, μια γιατρός που μπορεί να βάλει σε τάξη το μυαλό των ασθενών της, μπορεί να βάλει και το δικό της!

Άφησε το φλιτζάνι στον νεροχύτη και γύρισε!

«Εξακολουθείς να τον πίνεις γλυκό ή άλλαξε κάτι;»

Η έκπληξη στο πρόσωπο του, το ανοικτό του στόμα, την έκαναν να νιώσει ακόμα πιο άβολα!

«Ελπίδα!!»

Το άκουσμα του ονόματος της από το στόμα του ήταν περίεργο!! Θύμισες άρχισαν να γεμίζουν το κεφάλι της!

Η αγκαλιά του ήταν κάτι που δεν περίμενε, τόσο αναπάντεχη και όμως τόσο γνώριμη.

Έξι μήνες τώρα μοιράζονται πολλούς καφέδες, πολλά μεσημέρια, στη μικρή κουζίνα της κλινικής.

Τα είπαν όλα, όσα δεν γνώριζε ο ένας για τον άλλο τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.

Ένας αποτυχημένος γάμος, δύο παιδιά που ζουν στην Αμερική με την μαμά τους, ο θάνατος και των δυο γονιών του και η διαχείριση της περιουσίας τους, τον έφεραν και πάλι μόνιμα στο νησί.

Σαν δύο καλοί φίλοι, δύο άνθρωποι που έκλεισαν τον κύκλο τους και προχωρούν στη ζωή τους.

Έτσι πίστευαν, βαθιά και οι δύο. Ποτέ δεν το είπαν, ποτέ δεν το ανέλυσε η γιατρός Ελπίδα, το σκουλήκι που της ανακατεύει το στομάχι κάθε φορά που βρίσκεται πλάι του, τα βλέμματα όλο αγάπη που της δίνει.

Την αγκαλιά που κάθε πρωί και βράδυ της κάνει και την γεμίζει μόνο θετική ενέργεια!

Σήμερα όμως η αγκαλιά του ήταν παρατεταμένη· σήμερα είχε γενέθλια και θεώρησε σωστό να του δώσει για δώρο την ίδια κολόνια που του είχε δώσει τότε, τότε που ο έρωτας τους ήταν στο αποκορύφωμα του!

Στο άνοιγμα του δώρου, τα μάτια του έλαμψαν και γέμισαν δάκρυα!

«Ποτέ δεν την φόρεσα ξανά, την μύριζα κατά καιρούς και θυμόμουν εσένα Ελπίδα!

Τώρα όμως μπορώ να την φοράω καθημερινά, σε έχω εδώ!»

Η αγκαλιά του πιο ζεστή από ποτέ, το φιλί του αναπάντεχο, αλλά το δέχτηκε, της είχε λείψει τόσο πολύ!!!

Βγαίνοντας στην επιφάνεια, άφησε το βαρύ από τα συναισθήματα στήθος της, να ξεσπάσει στους λυγμούς που κρατούσε μέσα της.

Δεν ήθελε να είναι απλώς ένα κεφάλαιο στη ζωή της, ήθελε να είναι ολόκληρο το βιβλίο της.

Ήθελε να γράψει μαζί του ιστορία, ήθελε να είναι σε όλες τις επόμενες μέρες και νύχτες της. Ήθελε να ζήσει κάθε στιγμή της ζωής της που έφευγε γρήγορα! Ένιωθε να χάνεται σε ένα κόσμο διαφορετικό από αυτόν που ήξερε χρόνια τώρα!

«Γίνεται να ερωτεύεται ο άνθρωπος στα σαράντα και κάτι;

Γίνεται να αφήσεις πίσω σου μια οικογένεια που σε λατρεύει; Και αυτά τα «πρέπει» που πρεσβεύουν άλλες γενιές, όλα αυτά τα «μη» που δεν σε αφήνουν τελικά ζήσεις τη ζωή που εσύ θέλεις; Πτυχίο στη ψυχολογία και σαχλαμάρες! Εδώ σε θέλω ζωή, εδώ στο τώρα, στο σήμερα!"

Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό της καθώς το κρύο νερό της θάλασσας έκανε το σώμα της να παγώνει.

Άφησε τα κύματα να γίνουν ένα με

τους λυγμούς της μπας και ερχόταν η κάθαρση του μυαλού της, έπρεπε σύντομα να βρει το λιμάνι της, να βρει τον ναυαγό της καρδιάς της!

Το κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Μαρία Μιτα Νικολάου