Το καναρίνι δάκρυσε

Ρώτησε ένα πουλί,

τι θα θυσίαζα για μία μεγάλη αγάπη...

Το βλέμμα μου έστρεψα στον ουρανό.

Ακούστηκε βροντή,

έπιασε δυνατή βροχή.

Η βροχή είναι σιαμαία μου,

για μένα είναι ζωή!

Του διάβασα ένα παραμύθι

για την ωραία Κοιμωμένη.

Τον πρίγκηπα που εχάθη

και η πριγκίπισσα βυθίστηκε

σε αιώνια μέθη ύπνου.

Το καναρίνι δάκρυσε

και η λαλιά του βράχνιασε.

Φοβήθηκα για τη ζωή του...

σταμάτησα να αφηγούμαι.

Απομακρύνθηκα απ 'το όνειρο

για το δικό του το καλό!

Έβγαλα ένα σπόρο απ' την καρδιά,

τον φύλαξα στη χούφτα,

άνθισε, έγινε τριαντάφυλλο...

Το ανέστησα κάνοντας βουτιά

στα δροσερά νερά γαλαζιας λίμνης.

Το καναρίνι κελαηδά

και εγώ χαμογελώ

απ'την δική του τη λαλιά,

πού έμεινε ζωντανό !

Δε ρώτησε ξανά ποτέ.

Από μακριά μού έκανε συντροφιά,

Έζησε και τραγουδούσε έξω από κλουβιά

και εγώ το θαύμαζα,

το αγαπούσα από μακριά !

Ήξερε πια, τι θα θυσίαζα για μία μεγάλη αγάπη!

Παπαδόπουλου Φωτεινή